Dit artikel gaat niet over Martin Garrix
Aryan ‘Admiraal’ Oosterbroek is al jaren een vertrouwd gezicht tijdens ESNS. Als host van poppodium Vera maakt hij de dingen mee die als nietsvermoedende bezoeker aan je voorbij gaan. Voor The Daily Indie gunt hij ons een inkijk in zijn avonturen.
Muziek is muziek
Eerder deze week publiceerde het Dagblad van het Noorden een voortreffelijk interview met De Rooie Jager. Vrolijk echoën zijn woorden door mijn hoofd en ik dans stiekem door de koude straten. Per ongeluk trap ik op een hondje.
In Vera speelt Drangsal. “They put the ’t’ back in misery”, aldus de presentator. The Moonlandingz doet knettergek. Wanneer ik vraag naar hun wensen voor de aankondiging, wil de band vooral dat ik het publiek vraag om ketamine. Al snel blijkt dat niet meer nodig. J.C. Satan wil geen introductie, want ze zijn altijd bang dat presentatoren per ongeluk ‘J.C. Sunshine’ zeggen. Dat gebeurde namelijk eens. Toetsenist Dorian probeert me te tongen, maar hij is te lang.
In de krochten van Vera voltrekt zich die avond iets sacraals: een aantal ‘minder jonge’, wijze mannen schoolt samen om de crewtafel. Elk jaar op deze avond komen de Godfathers van Eurosonic hier samen om het festival af te sluiten. Kabel vertelt me over Tivoli Oudegracht en hoe dat gekraakt werd. Keer op keer verjoeg de politie de krakers om de ingang vervolgens dicht te metselen. Via ondergrondse gangen nam men het bastion weer in, sloopte de nog natte muur en bij het krieken van de dag was de tempel weer terug in handen van Muziekgoden.
De ramen van The Music and Tech Hideout zijn beslagen. De hand van Kate Winslet tekent een hartje op het raam en daardoor zie ik het feest binnen: The Broken Brass Ensemble hoempapaat I’ll Fly Away. Ik wil sterven van geluk, maar moet De Rooie Jager Roodshow nog aankondigen. Die is zich in de backstage al grondig aan ’t voorbereiden met mindfulnessoefeningen en het bespreken van Pek van Andels boekje Serendipiteit. (Wat overigens een enorme aanrader is.)
God houdt van de mensen in Klazienaveen. Dat weet ik van Meindert Talma. De Rooie Jager is daar het bewijs van. In dat leuke interview zegt De Rooie ook nog: “Wat voor andere mensen David Bowie is, is Henk Wijngaard voor mij.” Met die filosofische vlam in de pijp is het feest in Vera weergaloos.
Onderin De Spieghel draait en danst Hilversum 3. Boven vertel ik Jeroen en Lars dat ik, na vijf weken beheersing, weer sigaretjes heb gerookt. Ik schaam me en zij lachen me honend uit. Omdat ze nog moeten draaien met Singlefeestje besluit ik hun vingers niet te breken.
Laatste show van de vrijdag is van een zatte man op de fiets, zwalkend tussen vrachtwagens en taxi’s. Ik roep om een toegift; de dronkaard kotst vriendelijk mijn kant op.
Zaterdag
Op ESNS mis je altijd veel, maar net als bij de trein vergeet je dat vaak op voorhand. Ik mis de show van Willie Darktrousers. Gelukkig krijg ik wel eindelijk zijn prachtige stripalbum Wortels in handen, een bundel verbluffende tekeningen. Alvast mijn favoriete voorleesboek van dit jaar.
In de wandelgangen verneem ik dat Nachtburgemeesteres Oelinda vindt dat Eurosonic eigenlijk gratis moet worden. Goed idee. Meteen begin ik aan een briefje voor de dagburgemeester van Groningen om restaurantbezoek, OV en auto-onderdelen ook voor niets aan het volk te geven.
Wat vandaag alvast wél gratis is, is Jagersonic in Vera. “Ik heb muziek nooit gezien als genre of zo, muziek is muziek,” aldus De Rooie Jager, klankfilosoof en curator van dit kleurrijke feest.
Onder het mom van ‘even nieuwe bladmuziek aan het Metropole Orkest geven omdat de volgende band nog niet Di-rect kan beginnen’ start Danny Panadero de backing track in. Grapjes; ik hou ervan.
In een platenzaak blipt Rachel Green bassen die zwaarder zijn dan de laatste depressie van Kurt Cobain. Even later is de beurt aan Ramses 3000. Het geluid staat veel te hard, maar mijn oren gaan akkoord omdat het zo belachelijk goed is. Beiden volgend jaar graag een eigen set op Noorderslag.
In de Oosterpoort fladderen vlinders door het gebouw. Het worden er steeds meer. Ik volg ze, richting Binnenzaal. Daar speelt Kim Janssen. Beeldschoon. De oplettende bezoeker kan zien dat de band na twee liedjes langzaam opstijgt - tot enkele centimeters boven de planken. Of dat een eerbiedig gebaar van het podium is of komt door de grootsheid van Kim en zijn club blijft in het ongewisse.
Op slag vergeet ik wat schorseneren ook al weer zijn, wanneer Aafke Romeijn losgaat in de Bovenzaal. O, wat leuk is dit. De kostuums zijn bovendien zo geniaal dat Bas Kosters ze gemaakt zou kunnen hebben.
Later in diezelfde zaal ligt een flinke berg bovenkleding naast de ingang. Het voltallige publiek staat in ondergoed te bouncen. Het komt door Fata Boom. Ook ik werp mijn trui af en meng me in het gedruis. Voor me springt een man uit zijn rolstoel en op de grond zie ik alleen nog maar dansvloer.
Michelle David toont met haar Gospel Sessions overtuigend aan dat rock ’n roll-credo ‘Yeah’ simpelweg afstamt van ‘Hallelujah’. Wanneer het licht even dooft, zie ik boven ieders hoofd een heldere vlam branden.
Dat we allemaal een beetje moeten huilen omdat het bijna voorbij is, verhullen we door heel hard te dansen bij Koffie; zweet vermengt zich met oognat. Ik probeer de Afrikaanse wiskunde van de percussie bij te houden, maar raak gelukkig snel de tel kwijt.
Wat voor andere mensen de Dalai Lama is, is De Rooie Jager voor mij. Muziek is muziek. En wijsheid ligt in het oor van de luisteraar.
Een willekeurig aqauarium
