Jaarlijst 2016
december 2016
11.
Amber Arcades - Fading Lines
Fading Lines is onbedoeld een metafoor voor de gerieflijkheid waarmee Amber Arcades dartelt tussen stijlen. Zeer bekwaam wordt hier een sfeer gecreëerd, al is Fading Lines veel meer dan alleen een sfeerplaat. Amber Arcades weet zijn songs vanaf het prille begin en in een ogenschijnlijk vloeiende beweging te kneden tot retropop-perfection met voor elke song een uniek karakter, hoewel ze altijd passen in die ene betoverende droom die Fading Lines heet.
10.
Preoccupations - Preoccupations
In grote lijnen is Preoccupations niet heel anders dan Viet Cong. Het is nog steeds drammende, intense, stuwende, soms hypnotiserende post-punk. De griezelsound die de vorige albums in zekere mate kenden is hier naar een hoger plan gebracht. Frontman Matt Flegel bestempelt het als "a catalog of childhood phobias and anxieties." De helft van de nummers - Anxiety, Forbidden, Fever en Sense - lijkt dan ook rechtsreeks uit intro’s van horrorfilms gerukt te zijn. Versierd met lugubere teksten, dreigende drums en (zowaar) synthesizers die hoge, eentonige geluiden uitslaan en als een mistbank over de nummers vallen.
09.
Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree
Nick Cave heeft zich weer overtroffen als het gaat om zwaarmoedige muziek met een sinistere boodschap. Zijn 15-jarige zoontje is vorig jaar een gruwelijke dood gestorven, iets dat voor altijd op een vaders hart gekerfd zal staan. Door elk nummer op Skeleton Tree zit dit gigantische verdriet, de immense pijn, heen geweven. Geen album voor op je laid-back zondagavond dus, maar zo intens goed dat het je onmogelijk ongeroerd laat.
08.
Whitney - Light Upon The Lake
Dit is geen plaat voor de nuchtere doeners. Het album luistert als een esthetische coming-of-age-roman zoals dromerige teens en tweens ze graag in de trein lezen en dat is een compliment. Vol rake (doch zachte) klappen zoals single No Woman staat Light Upon The Lake niet; vol mooie, romantische, meeslepende en vooral zonovergoten liedjes wel. En daarmee is het voldoende voer voor vele vakantietripjes in de aankomende zomermaanden.
07.
King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity
'All shook up, time to fuck shit up', klinkt het al in opener Robot Stop. Binnen tien seconden zit je tot aan je enkels in de opgefokte garagepsych-modder van de band en zijn alle registers inmiddels al wagenwijd opengetrokken. Zet je schrap en hijs nog een teug adem naar binnen, voordat je je in deze wildwaterbaan laat glijden. Er is geen tijd om van het uitzicht te genieten, want voor je het weet zit je alweer in Big Fig Wasp, Gamma Knife, People-Vultures... Hallo…? Ben je er nog?! Inmiddels is je zicht al wazig, suizen je oren, hangt je maag ondersteboven en je zit voor je gevoel in een achtbaankarretje dat in een vrije val naar beneden wordt gesodemieterd.
06.
Porches - Pool
Porches is het indie-pop project rondom de New Yorker Aaron Maine en zijn vriendin Greta Kline. In 2013 was daar debuutplaat Slow Dance in the Cosmos, gevuld met lo-fi opgenomen meeslepende, catchy synthpop songs met een rauw randje.Na drie jaar bracht de band haar tweede langspeler uit: Pool. De plaat gaat meer in de richting van elektronica, en ook het gebruik van autotune, normaal een taboe, past mooi bij de sfeer van het album: wanneer je de plaat luistert, voelt het alsof je met de band meegaat tijdens een nachtje esthetisch verantwoord stappen in the Big Apple. Het perfecte album voor een zwoele avond.
05.
Radiohead - A Moon Shaped Pool
Radiohead houdt van experimenteren, en bij 'A Moon Shaped Pool' is dat voor het eerst zo subtiel in de muziek verwerkt. De band neemt consequent gas terug en duikt dieper in de kleinste details. Ze pakken je
aandacht vast en laten deze vervolgens niet meer los. Alles wat de band tot nu toe gedaan heeft valt beter dan ooit op zijn plaats. De hype was groot, maar ‘A Moon Shaped Pool’ is in al zijn subtiliteit niets minder dan indrukwekkend
04.
David Bowie - Blackstar
Blackstar was indrukwekkend en aangrijpend, al voor de dood van David Bowie bekend werd een paar dagen later. Zeven mysterieuze songs, stuk voor stuk meesterwerken. Donkere jazzy ballads en spacey pop, op elk van hen speelt hij met het leven en de dood. Na zijn overlijden vallen alle puzzelstukjes op ineens op hun plek en krijgt alles nog meer impact. Hoe zeer Blackstar de grande finale van zijn leven is. Na een 50-jarige carrière waarin Starman/Ziggy Stardust/The Thin White Duke zichzelf eindeloos vernieuwde, en de wereld keer op keer verraste, wist hij ook van zijn eigen dood een bitterzoet kunstwerk te maken. Blackstar is een monument. Turn and face the strange, Bowie. Een icoon voor altijd.
03.
Car Seat Headrest - Teens Of Denial
Teens Of Denial is kraakhelder, dynamisch en complex; een studioplaat pur sang en een hele briljante zelfs. Het doffe geluid dat eerdere albums van Toledo nog wel eens kon vertroebelen is vrijwel volledig verdwenen. Hierdoor komen de creaties van meestercomponist Toledo beter dan ooit uit de verf. Zeventig minuten vraagt Car Seat Headrest van de luisteraar en dat is lang. Een schatkist aan poëtische teksten en een arsenaal aan enerverende sounds houdt de aandacht echter voortdurend vast. Van overdaad is dankzij de bewonderenswaardige virtuositeit van Toledo geen moment sprake. Een moderne klassieker is geboren.
01.
Bon Iver - 22, A Million
“Where you gonna look for confirmation?” Het is de eerste uitgezongen zin van 22, A Million. Justin Vernons stem door vreemde prisma’s gebroken. Dan volgt een galmende sample van gene zijde: Mahalia’s Jacksons gospelsong How I Got Over (“And I'm gonna shout all my trouble over”). Geluiden van kapotte electronica volgen. Bon Iver is terug, maar niet ongehavend.
Voor- en achterzij van 22, A Million gapen de luisteraar aan als een opengetrokken blik wurmen: 22 (OVER S∞∞N), 29 #Strafford APTS, 10 D E a T H B R E a S T ⚄ ⚄. De rechtstreekse betovering van For Emma, Forever Ago is verbroken en heeft plaatsgemaakt voor hashtags en cijferobsessie.
For Emma, Forever Ago kwam uit in 2008 - acht jaar geleden. Vernon, alleen, genest in het groen van Wisconsin. Ook daar waren de gebroken woordbouwseltjes al, zij het verstopt in feilloze folk en de stem van een huilende engel. Zes jaar later is er geen ontkomen meer aan: een maximale hoeveelheid aan aanwijzingen, symbolen, plusjes en minnen trekt als wildgroei alle structuren uit elkaar. Nummers verschieten in dezelfde tweeëneenhalve minuut meer dan eens van kleur. En soms schieten ze als ongerichte stuip recht het volgende nummer in.
In het laatste kwart van deze, Bon Ivers, derde, is het echter alsof na de chaos voorzichtig een bleek licht doorbreekt: op 8 (circle) wordt er eindelijk een herkenbare structuur overeind getrokken. Het nummer vormt de opmars tot schuchter vertrek: Uit een nachtelijke haven op 8 (circle), tot de finale zucht van verlichting op 00000 Million.
Een zucht van verlichting die overigens al aangekondigd werd op de plaatopener (“As I may stand up with a vision”) om overigens zeven nummers later aan te kondigen dat fall en fixture uiteindelijk ook maar hetzelfde zijn. Gedurende vierendertig minuten is er achter de de rug van Vernon evenwel een monumentale berg scherven ontstaan - illusies en ideëen, allemaal kapot.
Geploeg, gesteun, geklaag en gemaal. Het kostte ons vele grijze haren en toch is 'ie daar dan: na twee jaar een top-10, nu onze allereerste Daily Indie album-top 11. Helemaal eerlijk is het niet, maar de keuze was reuze dit jaar. Althans, dat ligt aan wie je het vraagt. In ieder geval was het een ander jaar dan anders en als je lang genoeg naar onderstaande lijst staart, gaat het vanzelf dagen. Somber of op z'n minst melancholisch is de tendens: de duistere horrorsound van Preoccupations, het hartverscheurende Skeleton Tree van de gebroken man Nick Cave, de versnipperde Bon Iver en - natúúrlijk - het weergaloze testament waarmee David Bowie onze wereld aan het begin van dit jaar verliet. De elf beste albums van het jaar volgens onze redactie zijn hieronder te aanschouwen, maar er was meer. Zo. Veel. Meer. Alle individuele lijstjes van onze redacteurs en fotografen check je hier.
Foto: Vince King Photography
Luister hiernaast naar de volledige top elf in één Spotify-lijst!
Lees hieronder de review die Roelof Schipper eerder dit jaar schreef van 22, A Million
Kevin Morby - Singing Saw
De schoonheid van de wereld speelt altijd een speciale rol in het werk van Morby. Op zijn eerste album bezong hij de Harlem River, op de tweede de maan en bij Singing Saw liet hij zich volledig inspireren door zijn nieuwe leefomgeving: Californië. Hij laat ons hierop weten dat echte schoonheid ook een donkere kant heeft, evenals de dorre maar toch prachtige natuur in deze staat. Het maakt van Singing Saw een bloedmooi album met een schurend laagje.
02.
