Column: Wonderdag
Aart 'Admiraal' Oosterbroek is al jaren een vertrouwd gezicht tijdens ESNS. Als host van poppodium Vera maakt hij de dingen mee die als nietsvermoedende bezoeker aan je voorbij gaan. Voor The Daily Indie gunt hij je dit weekend dagelijks een inkijk in zijn avonturen.
Als het normaal is om flink aan te komen wanneer je stopt met roken, is het dan niet minstens zo normaal om zwaarlijvig te zijn als je nooit hebt gerookt? En: waar is de 16.000 euro die een reiziger woensdag in de trein verloor? Terwijl de stoker en de machinist me richting het noorden tjoeken, overpeins ik deze dingen.
Eurosonic 2017 begint bijzonder: ik heb me bij het Groninger Museum opgegeven voor een bezoek als blinde. Anderhalf uur lang leidt de schattige Maayke me rond en vertelt honderduit over de spieren van De Denker en de kiekjes van Erwin Olaf.
In de Suikerunie is de Artist Village ingericht, een paradijs van gastvrijheid en heerlijk eten. Amaro heeft alweer voortreffelijk voedsel bereid voor de muziekgroepen en medewerkers. Om dit lustoord te bereiken moet ik over het hoge hek van de Gamma klimmen, maar dat geeft helemaal niets.
Gelaafd en met het juiste polsbandje arriveer ik in Vera. Deze dagen mag ik daar de bands aankondigen. Maar eerst koffie bij Welcome to The Mini Village; het tijdelijke kampement van ’s lands meest innovatieve festival van het afgelopen jaar. Glints streelt er de oren met organische electro. Zwoel.
In Vera loopt op- en afbouw gesmeerd en bovendien is het team heel hartelijk; dat mag ook wel eens gezegd worden.
IDLES bedankt me achteraf voor de aankondiging; da’s het mooiste compliment voor een presentator.
Tussen de acts door hang ik rond met Daniel en Daniel, wier gezamenlijke schoonheid zélfs door Maayke van het Groninger Museum niet in woorden te vatten zou zijn. Ik hoop dat we gedrieën op Instagram belanden. Ook spreek ik de dichter wiens naam een anagram is van ‘spraak’. Hij verhaalt van vroeger, toen hij legaal pillen kocht omdat die hem zo vrolijk maakten, over uit zijn band gekickt worden tijdens een internationale tour, om thuis te ontdekken dat die pillen plots op de lijst van harddrugs staan.
Het Dukaat van de Dag is voor Death Alley. Hoewel niet zo dansbaar als mijn lijf verlangt tegen twaalf, verbluft de band door vakmanschap, energie en toewijding.
Na Vera is er fuif van Double Vee in de Bowling. Een Vlaam speelt er prettige electropop, buiten sneeuwt het nat en Margriet – die ieder jaar mooier wordt – heeft een nieuwe bril. Ook daarom is het Liedje van de Dag Beautiful van A.G. Cook.
Wanneer ik tegen half vijf bedwaarts wandel, houd ik de ogen goed open; er zijn tenslotte mensen die soms 16.000 euro laten slingeren.
