Van begin tot eind dissonantenbal bij The Sweet Release of Death

Het jaar zit er nu écht bijna op, tijd om nog een aantal platen in de spotlight te zetten die wat ons betreft over het hoofd zijn gezien dit jaar. Te beginnen met onze Rotterdamse lievelingen van The Sweet Release of Death!

Het eigenwijze label Subroutine grossiert al meer dan een decennium in releases van al even eigenwijze Nederlandse undergroundbands. De gitaar viert hoogtij, menigmaal op een dwarse wijze bespeeld. Dit geldt zeker voor de titelloze tweede plaat van The Sweet Release of Death, want het is van begin tot eind dissonantenbal.

Het trio gaat er vanaf de eerste tonen van openingsnummer The End vol in met overstuurde gitaarstormen, slepende drums en bij tijden een goede dosis wanhoopszang, waarbij de formatie de no-wave van eind jaren zeventig en de shoegaze uit de jaren negentig in herinnering roept. Met als gevolg een bij momenten verzengende noiserockplaat. Gezellig wordt het dan ook geen moment, wel zeer meeslepend en louterend.

Het geheel is van een fraai badkamergeluid voorzien door producers Tammo Kersbergen en Floyd Atema, zodat niet alleen de muur van geluid maar tevens de melodieuze gitaaronderstroom tot volle wasdom komt. Bovendien verzuipt de soms gelaten klinkende en emotioneel geladen zang van Alicia Breton Ferrer niet.

Vrijwel elk nummer staat bol van een hard-zachte dynamiek, met als gevolg dat het onderhuidse hoogtij viert en de aandacht geen moment verslapt. Zo blijven de muzikale ramen beslagen, maar worden deze ook net zo makkelijk ingegooid met een explosie van noise. Een exemplarisch voorbeeld is Post Everything, waarin onder een stapel gitaargruis prachtig verweven gitaarlijnen naar boven komen. De band maakt het je niet makkelijk, maar de latente spanning tussen noise en melodie maakt van The Sweet Release of Death een tergend boeiende plaat.