Jurado en Swift vegen de snijtafel schoon met Other People’s Songs Vol. 1

Alweer zes jaar geleden verscheen Saint Bartlett, een ijle folkplaat plaat waar Damien Jurado heel voorzichtig, als na een eerste vriezige nacht, het muzikale ijs aftast. Richard Swift verscheen als producent, zong de koortjes in en zette hier en daar een raam, deur of luik open. Frisse wind, nieuwe geluiden. Door naar het eind van het huidige jaar en inmiddels is Jurado een indrukwekkende trilogie aan platen verder - Maraqopa, Brothers and Sisters of the Eternal Son en met als (voorlopig) slotstuk Visions Of Us On The Land.

Op de snijtafel zijn echter nog wat uit de losse pols opgenomen covers blijven liggen, wat ons brengt bij Other People's Songs Vol. 1. De plaat bevindt zich ergens tussen een beleefde grap en een voorliefde voor de stoffige hoeken van de muziekhistorie. Voor degenen die minder bekend zijn met het bronmateriaal, is dat laatste helemaal niet erg. De schetsen zijn er niet minder genietbaar om. Kosmische strijkers, een beetje handpercussie en de ultra-lijzige sound van bijvoorbeeld Sincere Replies (origineel van The Fleedwoods), het komt allemaal in min of meer ruwe vorm langs.

Probeersels en schetsen gaan zelden als meesterwerken de boeken in en dat is met Other People's Songs Vol. 1 niet veel anders. Kraftwerk's Radioactivity met casiobeat en strijkers uit blik, honingzoete psychedelica op Hello Sunshine en als laatste het lichtjes infantiele Crazy Like A Fox. Niets om lyrisch van te worden. Genoegzaam ondergaat de luisteraar de ene na de andere blijde galm en na dertig minuten is het feest weer voorbij. Met het veelbelovende ‘Vol. 1' achter de plaattitel geplakt, ligt er wellicht nog een vervolg op de snijtafel. We zullen zien.