De zondag van Incubate is vaak interessant, soms raar en bij vlagen verontrustend
Voor de fervente indie-fan was het zoeken geblazen, op de zondag van Incubate. Een aanzienlijk deel van de programmering was gewijd aan metal en andere duistere genres. Aan de andere kant is dat natuurlijk precies wat Incubate zo speciaal en bijzonder maakt: interessant, raar, en met vlagen verontrustend.
Foto's: Jostijn Ligtvoet
Met tien podia is er deze Incubate-zondag voor iedereen iets waar je je head op kunt bangen. Voor de indieliefhebbers zijn dat vooral de bands die op de podia van het gratis toegankelijke Incubate Zero te zien zijn. Iedereen is dus welkom om de Cul de Sac binnen te wandelen voor veel relatief jonge bandjes. Zo is er aan het begin van de avond Fake O’s. De jongens uit Groningen hebben net hun eerste EP uitgebracht en willen die graag aan de man brengen. De energieke hardcore punk krijgt de katerige festivalgangers gedeeltelijk wakker.
Het ietwat minder rockende Kim’s Kroeg is de andere locatie waar mensen zonder bandje terecht kunnen. Hier speelt het jonge duo The Shady Greys een ruige vorm van bluesrock, die bij vlagen wel erg doet denken aan The White Stripes. “Jeetje, wat een heftige muziek”, roept een oudere vrouw aan de bar, terwijl dit een van de meest toegankelijke bands is die vandaag in Tilburg te zien is. Leuk extraatje bij The Shady Greys is de percussie: Française Catherine Coutoux, die 'em keihard rockt op een cajón, zo’n Spaanse handtrommel. De toevallige passanten kijken hun ogen in ieder geval uit.
Een band die vaker de revue heeft gepasseerd in Tilburg is Dead Neanderthals. Alleen op zo’n cutting edge festival als Incubate kan een band die zo avantgardistisch is, blijven terugkomen. Dead Neanderthals begon ooit onder de noemer freejazz, maar nu is het echt alleen nog maar als noise te classificeren. Geluid dat je lijf letterlijk penetreert. Achter het podium in Extase heeft de band fel wit licht op het publiek gericht. Dat licht dat knippert niet, net als de muziek dat niet doet. Onophoudelijk, een half uur lang. De mensen die hun hoofd op de muziek bewegen, hebben allemaal een andere ritme te pakken. Bij zoiets vrijzinnigs als dit heeft iedereen zijn eigen interpretatie.
We gaan ietswat verdwaasd door naar De Paradox, waar producer en componist Orson Hentschel zal spelen. Net als een dag eerder bij Babyfather is deze man uit Frankfurt een dermate pietje-precies over zijn opstelling op het podium en de bijbehorende licht- en videoshow, dat hij een half uur later begint. Maar dan begint 'ie ook echt. Gepaard met een drummer creëert Hentschel beukende, herhalende soundscapes, die enorm intens zijn. Veel mensen doen hun ogen dicht. Misschien omdat ze wegdromen, maar misschien ook omdat de combinatie van het licht en geluid tè intens is.
Aan het einde van de avond begeeft het meeste publiek zich richting 013 om de Japanse band Boris te aanschouwen, de band die erom bekend staat elke plaat van genre te veranderen. Zo ook onze fotograaf Jostijn - het resultaat aanschouw je hieronder.
Het schrijvende gedeelte van de delegatie van The Daily Indie maakt een gewaagdere keuze. Want tegelijkertijd speelt in het kleine rockcafé Red Devil een andere Japanse band, eentje die ook lak heeft aan het concept van genres: Vampillia. De tienkoppige band uit Osaka begint heel lief, met piano en viool. Maar de band doopte zichzelf 'brutal orchestra' en is inderdaad zo schizofreen als wat. De gitaren voegen metal toe, daarna begint de bassist te funken. Vervolgens springt er een dikke man op het podium. Een roadie of een fan? Nee, het blijkt de schreeuwende, fluisterende, gruntende, snot-spugende frontman Psychic Yamanashi te zijn. Het is een tekenend einde van een zondag op Incubate, die interessant en bij vlagen zelfs verontrustend was.
Boris
Boris
Year Of No Light
Year Of No Light
Thaw
R. De Selby
