Preoccupations is live in de Tolhuistuin nog even griezelig ingenieus als Viet Cong
Twee zelfgetitelde albums achter elkaar de wereld in knallen, zo’n kans krijg je niet vaak. Maar nadat postpunk-band Viet Cong transformeerde in Preoccupations (‘Let’s see how long that lasts’), werd de kans met beide handen aangegrepen. En met het jaarlijstjes-seizoen dat inmiddels is aangebroken, is er niks fijner dan albums live uittesten, en dat is precies wat wij afgelopen dinsdag deden in Tolhuistuin!
De avond wordt afgetrapt door voorprogramma JOYFULTAK. Beslist niet om over naar je eigen planeet te schrijven. Het klonk als wazige aliens wiens communicatie totaal niet overkwam tot het publiek. Toch lijkt buitenaards het thema van de avond te zijn, want Preoccupations belooft buitenaards goed te worden. De band trapt af met Anxiety, de eerste single van het laatste album. Een nummer dat meteen de toon zet voor de rest van de gig. Een storm van muziek met de loeisterke melodieën die orde scheppen in de chaos.
De solide basis van deze formule wordt geleverd door drummer Michael B. Wallace. Na deze eerste track pompt hij nog wat Sol-bier in zijn aderen, die vervolgens duidelijk te onderscheiden zijn en trillen van de concentratie. In grote lijnen is Preoccupations niet heel anders dan Viet Cong. Het is nog steeds drammende, intense, stuwende, soms hypnotiserende postpunk. Maar de griezelsound die de vorige albums in zekere mate kenden, is hier naar een nieuw level gebracht. Frontman Matt Flegel bestempelt het als "a catalog of childhood phobias and anxieties.” ‘Fun’ fact: vroeger was de plaats waar Tolhuistuin staat de plaats waar Amsterdamse misdadigers werden opgehangen. Preoccupations roept de geesten van weleer op en verandert Tolhuistuin in een spookhuis waar de mist de zaal totaal overneemt.
Preoccupations heeft tot nu toe op elk album een hypnotiserend nummer dat het publiek in trance brengt. Memory, Death en Structureless Design. Ook dit keer is het weer raak, met Death als klassieke afsluiter. Het publiek beweegt het concert lang hun hoofden synchroon als een doggy-on-the-dashboard en komt bij het laatste nummer tot een subliem hoogtepunt. Op het moment dat de band het podium verlaat is het alsof iemand met z’n vingers knipt voor onze ogen en we ons realiseren wat we net hebben meegemaakt: het zoveelste ingenieuze concert van de mannen van Preoccupations.
Bekijk alle foto's hieronder
