INTERVIEW: Warpaint doet niet aan rages, het is gewoon toevallig in de mode
De single New Song is het meest poppy liedje dat Warpaint ooit schreef. Couplet, refrein, couplet, refrein, bridge, refrein. Een speels opgewekte, misschien zelfs wat oppervlakkige tekst over verliefdheid en bovenal een onweerstaanbaar catchy hook; het is allerminst wat verstokte fans van de doorgaans zo duister galmende indieformatie gewend zijn.
Maar wie dacht dat de Californische indiechicks radicaal rechtsaf zijn geslagen, heeft het mis. Heads Up, het derde Warpaint-album dat 23 september uit is gekomen, is weer net zo gloomy en experimenteel als we van ze gewend zijn, zij het wat elektronischer en wat meer dance-georiënteerd. Donkere triphop en hiphop maken naast de meer vertrouwde disco- en psych-invloeden hun opwachting, maar gitarist/zangeres Theresa Wayman vindt vooral dat de band zich een volwassener geluid heeft aangemeten. Hun sublieme Lowlands-set belooft mede daardoor slechts een opmaat naar meer te zijn.
“Lowlands was erg leuk”, zegt Wayman. We hebben sowieso mooie herinneringen aan dat festival, we zagen Aphex Twin daar. Maar ik kan écht niet wachten om meer nieuwe nummers live te gaan spelen. We waren altijd al groove heavy en we merkten dat onze liveshows daardoor behoorlijk dansbaar waren. Daarom wilden we dit album ook wat meer dancegericht maken. Onze vorige albums waren heel erg atmosferisch, met veel galm. Nu hebben we dat bewust wat teruggeschroefd om juist de melodieën beter uit te laten komen. Daardoor klinkt het veel levendiger, maar daar heb je ergens ook wel meer zelfvertrouwen voor nodig, omdat je elke noot duidelijker hoort. Daarin zijn we echt volwassener geworden.”
Dat extra zelfvertrouwen is deels te danken aan de soloprojecten waar bassiste Jenny Lee Lindberg en Wayman het afgelopen jaar hun tijd in staken. De eerste bracht als ‘jennylee’ een album uit en speelde onder andere op Motel Mozaïque. Wayman is nog bezig aan haar solodebuut en startte met BOSS ook nog een zijproject. “Natuurlijk beïnvloedt zoiets je manier van schrijven. In een soloproject ben je zelf de baas, in een groep als Warpaint is iederéén de baas en moet je meer compromissen sluiten. Wat ik aan Jen’s album zo cool vond, was dat ze bijna alles heeft gedaan zonder na te denken. Zo van: nu ga ik een album maken, zonder second guessing. Ikzelf merkte dat ik me veel comfortabeler ging voelen bij mijn eigen stem, en bij het feit dat ik bij geen enkel genre hoor.”
Vooral dat laatste was een stap, legt Wayman uit. “Eerst voelde ik me nog wel eens schizofreen omdat ik het ene moment in een trashy gitaarrockband wilde zitten en het volgende moment een sexy, downtempo triphopnummer kon maken. Nu denk ik dat dat juist een kracht is. Ik heb een hele brede muzieksmaak en nu kon ik mezelf nóg meer ruimte voor experiment gunnen. Je gaat dan twee kanten op: ofwel kom je ideeën tegen waarvan je nu weet dat je ze nooit meer wil proberen, of je leert dingen die je nog eens wat beter wil uitwerken. Dat zijn waardevolle ervaringen, waar ik vertrouwen uit haal. En Warpaint past trouwens ook niet in één genre. We zijn met vier schrijvers in de band, die allemaal hun eigen invloeden meebrengen. We gaan eigenlijk nooit met een duidelijk idee de studio in, behalve dan misschien dat we ditmaal een dancier album wilden maken. Er kan dus van alles gebeuren.”
Daar had menig Warpaint-fan van het eerste uur toch niet helemaal rekening mee gehouden bij het verschijnen van New Song. Velen moesten toch even wennen aan het idee dat hun favoriete psychband ook ineens een indie-dansvloervuller kon schrijven. “Van mij hoef je er niet aan te wennen. Of je vindt het een leuk liedje, of je luistert er gewoon niet naar. Maar het album an sich past voor ons gevoel precies in de lijn van de vorige Warpaint-albums. Het is gewoon weer wij vieren die doen wat we willen, die elke muzikale richting volgen die we op willen. Tegelijkertijd begrijp ik dat onze fans inmiddels een bepaald beeld van ons hebben. En ik stel ze ook niet graag teleur, want je bouwt toch een soort intieme relatie met ze op. Maar ik denk dat het wel echt de kern van Warpaint is, dat we ons nooit te veel op ons gemak gaan voelen in één hoekje, en dat er ruimte is voor al onze verschillende inspiratiebronnen. Ik hoop dat onze fans dat ook begrijpen.”
Toch springt die sprankelende, poppy single er wel heel erg uit tegenover de rest van het donkere, meer downtempo materiaal. Vooral die hook; de stem van Emily Kokal (zangeres, red.), die wordt gemanipuleerd tot een soort synthesizer. Precies zoals Diplo en Skrillex dat deden bij Justin Biebers grootste hits van vorig jaar, en zoals Diplo’s Major Lazer het flikte bij hun zomerhit Lean On met MØ. Kortom; helemaal volgens de laatste trends in mainstream pop. Is New Song nou ook echt daarop geïnspireerd?
“Nee”, lacht Wayman. “Wij deden het al eerder, nog voordat Lean On uitkwam. In het refrein van Keep It Healthy van ons vorige album hoor je iets wat als achtergrondzang klinkt, maar dat is een synthesizer die ik van mijn eigen stem had gemaakt. We volgen geen rages, we zijn nu toevallig even in de mode. Het is net als met die korte hotpants van tegenwoordig, waar ze je billen in kunnen zien. Dat is nu in de mode. Meisjes van veertien lopen daarin vrolijk naast hun ouders, maar mij lijkt dat vreselijk. Ik zou dat nooit willen dragen, ik draag graag jaren 90-kleding, hoodies enzo. Maar als dát dan de rage wordt, blijf ik het ook gewoon dragen, omdat het nu eenmaal is wie ik ben.”
In de mode of niet: het had niet veel had gescheeld of New Song had überhaupt nooit het daglicht gezien. “We wilden hem eigenlijk niet eens op het album zetten. We dachten dat het er niet op zou passen met de richting die we op wilden, en hadden hem op een hoop met possible maybe’s gegooid. Totdat tegen het eind van het opnameproces onze co-producer (Jake Bercovici - red.) erachter kwam en zei: ‘Wat de fuck hebben jullie achter zitten houden? Dit wordt jullie single!’ Daarna hebben we eraan gewerkt om hem nog poppier te maken, onder andere door nog een stuk van het refrein af te knippen. Het was eerst een meer typisch Warpaint-refrein, met een moeilijker tweede stuk. Het nummer is ook door iemand anders gemixt dan de rest van het album.”
“Maar het schrijven van zo’n popliedje was wel een leuke uitdaging”, vervolgt Wayman. “Voor veel bands zou het anders zijn om een Warpaint-liedje te schrijven, voor ons was het juist weer eens wat anders om een popliedje te schrijven. Ik zou er niet op tegen zijn als we dat vaker doen, ik hou van popmuziek en ik heb er geen moeite mee populair te zijn. Al is het tegenwoordig geloof ik ook weer een beetje cliché om dat als indiepersoon te zeggen (lacht). Maar goed, we maken nu wel meer catchy dingen. Ik zou het niet willen forceren door nog zo’n nummer te schrijven, dat moet natuurlijk uit zichzelf gebeuren, maar ik zou het wel gaaf vinden als we nog eens eenzelfde toegankelijkheid kunnen creëren met een geluid dat toch avant-gardistisch is.”
