Bescheiden dansfeestje van The Growlers duurt een halfuur te lang
(Foto's: Tom van Huisstede)
Op het heetst van de zomer van 2015 stond The Growlers voor het laatst in een Nederlands popzaaltje. Hoe anders is het op deze novemberavond. Pijpenstelen giet ‘t, terwijl de Californiërs de temperatuur in de Tolhuistuin tot tropisch niveau doen stijgen. In een uniform dat nog het meest doet denken aan een high-class mariachi-band betreedt de band het podium, en zal daar de komende twee uur niet meer vanaf te slaan zijn.
Twee uur, ja. En in die twee uur put het vijftal uit een ogenschijnlijk eindeloos repertoire. De aftrap is voor Rubber & Bone van nieuwste plaat City Club, dat eind september verscheen. Vervolgens ontvouwt de set zich, afwisselend tussen nieuwtjes en oudjes, langzaam tot een bescheiden dansfeestje, waarbij vooral Brooks Nielsen en zijn band tijd nodig hebben om tot optima forma te komen. Die optima forma bereikt The Growlers ruwweg halverwege de set en uit zich, waar men wellicht anders zou verwachten, níét in de levendige, energieke tracks van de laatste plaat. Sterker nog, nieuwtjes als Too Many Times, Vacant Lot en World Unglued klinken veelal apathisch en geforceerd.
Veel hits heeft The Growlers nooit gehad en toch word driekwart van de tracks als zodanig onthaald. Gay Thoughts, Big Toe en afsluiter Going Gets Though zijn euforische meezingers en op Someday (waarvan Nielsen de eerste zinnen vergeet en vult met brabbeltaal) en Chinese Fountain wordt uitbundig gedanst. Maar wat wil je, met gitaarriedeltjes en vintage orgellijntjes zo onweerstaanbaar als The Growlers die speelt.
Ruim anderhalf uur lang is dit Nielsen’s one-man-show, maar dan lijkt de band van het script te wijken en krijgt ‘the new guy Jake’ zijn five minutes of fame. Nielsen verdwijnt van het podium, Jake zingt z’n liedje en het publiek vindt het fantastisch. En toch knaagt er iets. Bovenstaande is één van de weinige momenten waarop The Growlers de gebaande paden verlaat, meer speelt dan alleen het liedje. Na twee uur zit er dan ook weinig anders op dan concluderen dat, hoe vlekkeloos het muzikaal allemaal dan ook mocht zijn, een halfuurtje minder allerminst een straf was geweest.
