Hooton Tennis Club levert weer een album vol aandoenlijke verhaaltjes af
Net een jaar zit er tussen het debuutalbum van Hooton Tennis Club genaamd Highest Point In Cliff Town en de opvolger Big Box of Chocolates. Er is weinig veranderd in de tussentijd. De vier muzikanten zijn nog gevestigd in Liverpool en zingen nog over de kleine details van het leven. Er wordt in poëtische raadseltjes of recht-voor-z’n-raap verhalen verteld over dagelijkse bezigheden en alle mensen die in hun leven voorkomen.
De band blijft geïnspireerd door de werkwijze van onder meer Deerhunter en Ariel Pink. Gewoon spelen en opnemen. Foutjes worden er niet uitgefilterd. “That’s part of the charm”. Het vorige album voelde als een puberzomer die op het punt stond te veranderen in een volwassen herfst. Daar zitten we nu lang en breed in. De sound is nog even nonchalant, speels, quirky, laid-back en hier en daar ontroerend als op Highest Point In Cliff Town, alleen hebben de aandoenlijke verhaaltjes meer inhoud gekregen. Frostbitten in Fen Ditton en O Man, Won’t You Melt Me? gaan niet over kruiswoordpuzzels tijdens kerstmis, maar over pure, onbeantwoorde liefde.
Ook dit album luistert tekstueel weer weg als een dagboek boordevol vrienden, zowel fictieve als echte. Ze hebben hun gang wel verruild. Kathleen, Pierre, Jennifer, Jasper en Camilla uit de nummers van de eerste plaat hebben plaatsgemaakt voor Jimmy the G, Ravi, Katy-Anne Bellis, Linda, Lauren en Molly. Twee van de hoogtepuntjes op het album worden vertegenwoordigd door Katy-Anne Bellis en Lauren. Eerstgenoemde gaat over het oud-huisgenootje van de gitarist. Lauren, I’m In Love! is een ode aan BCC-presentatrice Lauren Laverne en haar radioshow op Radio 6. Hooton Tennis Club weet albums te maken waar je je constant mee kunt identificeren. Hier ligt hun kracht, en dat weet de band ondertussen maar al te goed.
