Treurig stemmende terugkeer van Flaming Lips
Het zijn wisselvallige tijden in het universum van Flaming Lips. Als Waitin' for a Superman in al zijn kosmische glorie nog eens door de ether, scheert treedt er onvermijdelijk een treurig gevoel van nostalgie op. De ster is gestorven, maar bij heldere nacht schudt het nog iets van zijn licht af.
In 2013 tekent zich de monolitische schaduw van The Terror af, en daarna spat het geheel van Flaming Lips uiteen in een vreselijke chaos van opgediepte wrakstukken, dubieuze odes en, het meest vreselijke, die wanstaltige dubbelplaat met Miley Cyrus. De nomade die daaruit nog tevoorschijn kruipt wordt dan nu geconfronteerd met The Castle, dat de opmaat is voor het in 2017 te verschijnen elpee Oczy Mlody. Een plaat, die, in de woorden van Coyne, moet klinken als “Syd Barrett en A$AP Rocky in de kluwen van een sprookje uit de toekomst”.
Als die belofte tot blijde verwachting stemt, dan blijft daar tijdens het voortschrijden van The Castle alvast weinig van over. Na etherisch gefluit opent Coyne met zijn immer flinterdunne jongetjesstem met “her eyes were butterflies / her smile was a rainbow”, terwijl links en rechts waterige gitaartjes huilen. Een kosmisch liefdesliedje dat helaas maar weinig indruk maakt (de bijgevoegde clip maakt het er overigens niet beter op). We halen de schouders op en maken opnieuw een terugtrekkende beweging naar 2009 - voor de chaos. “And the castle can never be rebuilt again”, galmt Wayne van ergens heel ver weg.
