Conor Oberst's Ruminations is de nasleep van een nachtmerrie
“It broke his heart and it made him old”, zingt Conor Oberst op Next To Kin van zijn nieuwe plaat Ruminations. Heel dat album is een treurige voorstelling. Het ‘it’ wordt in opener Tachycardia omschreven als een massagraf, een rechtszaal, een terugkerende nachtmerrie (zeven keer per week), een touw en ten slotte een doodsvonnis. Wat volgt is het verslag van de nasleep.
Wie de geschiedenis kent die aan de plaat vooraf ging, zal de pijnlijke tekens herkennen of, zoals Oberst zelf zingt: de weg naar de hel lichtbezaaid met aanwijzingen, borden en tekens. En dan sta je er ineens alleen voor. Zonder vrienden, zonder het vrijblijvende gehark van de Mystic Valley Band en zonder de naamvlag van Bright Eyes. Op Ruminations is het Oberst alleen. Achter de piano, met een mondharmonica geklemd in een beugel en een stem die klinkt als een slechte mix van azijn en hete tranen.
De geest van drank, medicijn en therapeut staat aan de deur en Conor Oberst pent tien eenvoudige liedjes op, met de eenvoudige begeleiding. Op You All Loved Him Once gaat het over de onhoudbare voetstukken van George Harrison en John Lennon. Door het publiek op een voetstuk gezet, in het licht van honderd lampen. Dan door hetzelfde publiek omver gehaald en vernietigd.
De depressie en teleurstelling is bij vlagen zwaar als een muur, en als de volgende dag dan eindelijk glanzend aanbreekt, glanst ze enkel als een mes. Robin Williams wordt gemist en een ontmoeting met de levende Patti Smith maakt geen enkele indruk. Nummer na nummer slaat Ruminations dezelfde toon aan. Tien klaagzangen uit hetzelfde medicijnkastje. En even is de pijn verlicht.
