Crying Boys Cafe: hoe verdriet ook mooi kan zijn

De ‘coffeehouse’-lijsten van Spotify zijn er niks bij: Crying Boys Cafe maakt met The Keys Not The People een plaat waar je rustig je bakkie op kunt doen. De band noemt zichzelf ‘a celebration of sadness’, wat op deze plaat ook weer te horen is. Verdriet kan ook mooi zijn, dat maken de heren van Crying Boys Cafe wel duidelijk.

De plaat begint een beetje traag, maar vanaf het nummer Licke neemt de band je helemaal mee. Je kabbelt over de zachte stem van zanger Jasper Hupkens en wordt zachtjes gewiegd door de niet té overheersende drum. The Road is iets feller, maar nog steeds in dezelfde sfeer. Wat opvalt is dat de band gebruik maakt van ontzettend veel verschillende sounds. De geluiden vervreemden, maar verweven tegelijkertijd in een geheel. Een knap staaltje mixing, waar bijzonder goed over nagedacht is.

Nummers Be So en No Need vallen op door hun strakke drumpartijen. Daar heeft de band een handje van: de drum is steeds erg aanwezig op de plaat. De enige echte verandering zit in nummer Zara, de ‘ballad’ van het album. Daarnaast maakt de band gebruik van subtiele zangharmonieën die het nummer een fijn randje geven. Ergens doet de muziek aan Alt-J denken, alleen dan zonder alle opsmuk. Het is indie, blues en pop met een eigenwijze klank. The Keys Not The People is zeker geen onaangename plaat om op repeat te laten staan.