Eins Zwei Orchestra: muzikaal op de bres voor de vrede

Een conceptplaat, kom daar tegenwoordig maar eens om. Eins Zwei Orchestra uit Utrecht maakte er al twee: in 2011 verscheen 100 Colors, een album gevuld met sterke shoegazepopnummers met als thema de Oostenrijkse architect en kunstenaar Friedensreich Hundertwasser. Twee jaar later kwam The Parallel Cinema uit, met als gemene deler de Indiase Bollywoodcinema. En ja, ook de derde is een conceptplaat, ditmaal over gewone mensen die helden werden. Nog belangrijker: Hope, Sign, Community is uitstekend.

Geen koren en strijkers meer voor de band, maar analoge synths. Daarnaast doet Tamara van Esch haar intrede als tweede zangeres. De galmende gitaren zijn gebleven. Het geluid verschuift, met dank aan donkergekleurde basgitaartonen, iets naar new wave. Met als resultaat twaalf even sfeervolle als levendige nummers. In de anti-oorlogsteksten komt de Tank Man vaak voorbij, de man die in 1989 tijdens de studentenopstanden in Peking in zijn eentje een hele rij tanks tegenhield. En hoewel de teksten op momenten tegen het naïeve aanhangen, ademen de nummers nooit een gezapig jarenzestigsfeertje.

Want daarvoor zitten de composities te vernuftig en gevarieerd in elkaar. Een hoofdrol is daarin weggelegd voor zangeres Lydia van Maurik, die op de meest intense momenten van Hope, Sign, Community meermaals vocaal piekt. Gitaren en toetsen zijn fraai in elkaar verweven zodat een ruimtelijk geluid ontstaat, dat dikwijls naar een climax toewerkt. Een hoogtepunt is het stemmig en massief klinkende Tiananmen Square, met een prachtig gezongen refrein. Het onverminderd eigenwijze Eins Zwei Orchestra levert opnieuw een bijzondere plaat af.