ALBUM REVIEW: Thee Oh Sees - A Weird Exits
Garagerock met psychedelische tintjes is hot. Over de hele wereld staan er nieuwe no-nonsense rammelrockbandjes op die een ware sixtiesrevival in gang hebben gezet. Veel bands verdwijnen echter net zo snel van de podia als ze erop geklommen zijn, met slechts een handjevol juggernauts die op regelmatige basis platen blijft maken.
Thee Oh Sees is er daar één van. De chaotische Californiërs zijn met A Weird Exits toe aan hun elfde(!) studioalbum onder deze naam (eerder werden vier platen uitgebracht onder de naam OCS, en nog eens twee als The Oh Sees) en de typische freakout-sound is weer volop aanwezig op deze nieuwe verzameling van doorgesnoven psychedelia.
A Weird Exits staat bol van de hoekige grooves, omineuze teksten en ADHD-solo's (let vooral op de laatste minuut van Plastic Plant) die zo kenmerkend zijn voor Thee Oh Sees, maar geen moment het idee geven dat je deze plaat al eerder hebt gehoord. De band weet elk nummer spannend te houden en kakt eigenlijk nergens in, ook al wordt er hier en daar flink gespeeld met tempowisselingen.
Van de fuzzed-out speedsound van Gelatinous Cube komen we bij het in midtempo stampvoetende Unwrap The Fiend Pt. 2 en het laat eens te meer zien hoe Thee Oh Sees ogenschijnlijk zonder moeite stijlen, invloeden en arsenaal afwisselen. En nergens wekken ze de indruk - hoewel Unwrap The Fiend halverwege wat monotoon begint aan te voelen - zonder inspiratie te zitten. Knap, voor een band die platen uit blijft spuwen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
