LIVE REVIEW: Eindhoven Psych Lab - de zaterdag (Effenaar, 11 juni)

Enigszins bijgekomen van een korte nacht en een reverb-tsunami van jewelste is het gros van de Eindhoven Psych Lab-bezoekers weer fris, fruitig en klaar voor een tweede dag met wederom ’s werelds beste psychedelische bands van het moment. Ook dagjesmensen zijn er in overvloed, maar dat mag met namen als PAUW, Goat en Föllakzoid geen godswonder heten.

ULRIKA SPACEK

Zelfs met zo’n lokaal Brabants biertje in je rechterhand kun je de keren dat de band rondom Rhys Edwards een blik in het publiek werpt gemakkelijk in vingers uitdrukken. Alleen de in het duister gehulde zanger lijkt te beseffen dat zijn band vanmiddag niet in de repetitieruimte speelt. Muzikaal geeft Ulrika Spacek een hele andere indruk: de band speelt op weergaloos hoog niveau. De complexe krautrock, met een vleugje Deerhunter, van het in februari verschenen debuut The Album Paranoia krijgt op het podium een hele nieuwe dimensie. Tijdens de talloze woede-uitbarstingen klinkt de band ongenadig hard en gedurende de rustmomenten komen de Londenaren bijna tot stilstand. Als er dan daadwerkelijk een halve minuut stilte valt voorafgaand aan de meest melancholische track van de set blijft de Observatory aan de lippen van Ulrika Spacek gekluisterd. Intens is het toverwoord bij dit vroege hoogtepunt van de tweede dag.

PAUW

PAUW: de band die voor 3FM nét aan de psychedelische kant is en op Eindhoven Psych Lab opvalt door de poppy sound; althans, op papier. De band uit Haaksbergen doet voor een halfgevulde zaal zijn uiterste best om aan te sluiten bij de op-en-top psychedelische programmering, met wisselend resultaat. Zanger Brian Pots lijkt niet helemaal goed bij stem en een moeizame soundcheck zorgt ervoor dat ook de rest van de band stroef uit de startblokken komt. In alle experimenteerdrang klinken de normaal zo sterke songs vanavond een beetje rommelig en verwaterd. Pas als een avontuurlijk intermezzo de twee langgerekte slotnummers High Tide en Shambhala inluidt, krijgen we een glimp van de bloedvorm waarin het viertal gelukkig vaak genoeg verkeert. PAUW zegeviert als het de psychedelische eend in de bijt is en dat is vanavond helaas niet het geval.

FLAMINGODS

Het mooie aan ‘psychedelische muziek’ is dat het uit alle hoeken van de planeet lijkt te komen, zoals uit woestijnstaatje Bahrein, waar Flamingods zijn oorsprong heeft. De muziek van het vijftal is als een tropisch warm bad met geestverruimende dampen. Het gevolg is een vrolijke en kleurrijke trip, maar dan zonder de urenlang hoofdpijn na afloop. Afwisselend is de band hysterisch als een soort oriëntaalse Thee Oh Sees of kinderlijk vrolijk als een soort Years & Years on acid en die combinatie levert, gepaard met de caleidoscopische projecties, elke track weer een hypnotisch, exotisch orgasme op van synthesizers, pauken, cowbells en een eindeloze hoeveelheid uitheemse instrumenten. Soms verzuipt Flamingods in zijn eigen overdaad, maar als frontman en Yannis Philippakis-lookalike al schreeuwend het publiek in duikt zit er niets anders op dan onverbiddelijk te dansen.

GNOD

Op het buitenterras treedt langzaam de schemering in, maar in de kleine zaal van de Effenaar is de duisternis inmiddels allesvernietigend. Minutenlang klinkt een dreigende bromtoon en dan is Gnod nog niet eens begonnen. De eerste bandleden die het podium betreden zijn de twee drummers die synchroon slaan om het hardst en het publiek met elke klap een muzikale stomp in de ribbenkast toebrengen. Als vervolgens de gitaristen en schreeuwlelijk Neil Francis het podium betreden is het duidelijk: dus zo klinkt de apocalypse. Gelukkig weten de krautrockers uit het Engelse Salford niet alleen te overdonderen, maar lukt het Gnod met een vijftal bijna metalesque tracks in drie kwartier vooral mateloos te fascineren. Naast de ribbenkast, mikt de band trouwens ook genadeloos op de trommelvliezen. Een deel van de zaal stroomt voortijdig leeg met de vingers in de oren. Dat is een puntje van kritiek.

FÖLLAKZOID

Evenals Gnod heeft Föllakzoid een onwijs lange adem. Vier tracks speelt het langharige drietal uit Chili in zestig minuten tijd. Daarmee vereist de band volledige toewijding van de toeschouwers. Geef je echter over aan Föllakzoid en het is alsof de tijd een uur lang stil staat. De ritmes, de riffs en zelfs de visuals lijken zich eindeloos te herhalen. De enige interactie is onverstaanbaar en de beweging op het podium is nihil. Toch heerst er een onweerstaanbare, bezwerende magie in de zaal. Alsof de minimalistische, intergalactische kraut een toverspreuk en Föllakzoid een cult van magiërs is. Alsof de monotoon gesproken woorden van Gonzalo Laguna als een soort abracadabra de grote zaal in trance moeten wiegen. Slotstuk Feuerzeug voert het tempo van de set in de laatste vijftien minuten met een weergaloze groove op tot een punt waarop stilstaan daadwerkelijk een opgave wordt. Voor hen die de moeite namen om zich over te geven, speelde hier misschien wel dé band van de avond.

GOAT

Het blijft een eigenaardige gewaarwording, zeker na de o-zo gewone jongens van Föllakzoid: met de grootst mogelijke nonchalance komt het zestal Zweden van Goat, van top tot teen gehuld in tulbanden, sluiers en Afrikaanse gewaden, het podium op om in alle rust te soundchecken. Naadloos loopt de soundcheck vervolgens over in de daadwerkelijke show, als de verrassing reeds in gewenning is veranderd. Zo weird als de verschijning doet vermoeden wordt Goat nergens, maar de eclectische mix van alle denkbare Afrikaanse muziekstromingen plus de topzware gitaarriffs en basloopjes levert wel een hoogst fascinerend resultaat op. Dat er binnen de songs echter weinig gebeurt en weinig veranderd, kunnen de hysterische frontvrouwen met hun extravagante dansmoves niet verbloemen, maar who cares? Het einddoel voor Goat lijkt om een volledige mensenmassa in beweging te krijgen en daar slaagt Goat met vlag en wimpel voor.