ALBUM REVIEW: Amber Arcades - Fading Lines
Eurosonic, SXSW, The Great Escape en de prestigieuze Electric Ballroom in Londen behoren inmiddels tot het verleden voor Annelotte de Graaf. Lovende woorden werden reeds geschreven door KEXP, Q, NME en zelfs The Times en hoewel haar eerste EP nog geen acht maanden geleden verscheen, kunnen wij wel zeggen dat de debuutplaat van onze eigen Amber Arcades éíndelijk uit is.
Fading Lines heet die plaat en die naam is onbedoeld een metafoor voor de gerieflijkheid waarmee Amber Arcades dartelt tussen stijlen. Dreampop, kraut, folk en surf worden één geheel en het fundament waar de virtuoze Utrechtse muzikante samen met Beach Fossils-producer Ben Greenberg een reeks ijzersterke alsook lieflijke liedjes op heeft gebouwd. Regelmatig zingt De Graaf een diepe, zwoele zucht op bijvoorbeeld het broeierige Perpetuum Mobile, maar even vaak is ze (en daarmee ook haar begeleidingsband) op het scherpst van de snede, zoals op het hypnotiserend ritmische Turning Light.
Zeer bekwaam wordt hier een sfeer gecreëerd, al is Fading Lines veel meer dan alleen een sfeerplaat. Amber Arcades weet zijn songs vanaf het prille begin en in een ogenschijnlijk vloeiende beweging te kneden tot retropop-perfection met voor elke song een uniek karakter, hoewel ze altijd passen in die ene betoverende droom die Fading Lines heet.
