ALBUM REVIEW: Parquet Courts – Human Performance
Radiostilte is voor Parquet Courts nooit een probleem geweest. Allereerst omdat de band nu eenmaal niet de meest radiovriendelijke muziek maakt, maar vooral omdat de geboren Texanen graag hun muziek laten spreken. De in november verschenen en vrijwel volledig instrumentale EP Monastic Living, nokvol met experimentele postpunk, dreef beide principes tot het uiterste en niet volledig ten goede. Met de release van vijfde langspeler Human Performance bevindt de band zich weer op rustiger vaarwater, al is dat bij Parquet Courts altijd een relatief begrip.
Aanzienlijk minder gepikeerd en minder gefrustreerd, zijn de geluiden op Human Performance vergeleken met de jankende gitaren en de gejaagde ritmes op de vorige twee platen. Des te gevaarlijker zijn de akelig gedetailleerde teksten die met de lome slackerpunk gepaard gaan. Berlin Got Blurry is niet half zo vrolijk als de Black Lips-sound doet vermoeden en verhaalt tersluiks over de eenzaamheid die zanger Andrew Savage bij verre reizen ervaart. Ook op Captive Of The Sun is de quasi-nonchalance waarmee Savage zijn teksten opdreunt slechts valse schijn, als een dekmantel voor de sociale angst die de ik-persoon gevangen houdt in de oorverdovende kakofonie van New York City.
Met een flinke dosis minachting zou je Human Performance ook een kakofonie kunnen noemen. Tussen het geweld van 2 Dead Cops en de troosteloosheid van hekkensluiter It’s Gonna Happen zit een compleet kleurenspectrum. Aan eenduidigheid moet Parquet Courts dan ook inboeten, aan vindingrijkheid allesbehalve. Marimba’s, pauken en een vrachtwagenlading aan toonsoorten hebben de sound van de band een aanzienlijke upgrade gegeven en maken Human Performance een enerverende achtbaan. Een achtbaan waar je zonder twijfel een tweede en een derde keer voor in de rij gaat staan, want op deze plaat blijf je voortdurend details ontdekken.
