LIVE REVIEW: Motel Mozaïque dag 2 (Rotterdam, 9 april 2016)
We zijn weer op Motel Mozaïque! Na een onverwacht sterke vrijdag, met Meatbodies als onbetwist hoogtepunt, hebben we onze moed bij elkaar geraapt en een paar bakken koffie naar binnen gegoten om ons voorzichtig te wagen aan een eerste biertje op Plaza Mozaïque in opmaat naar dag twee. Op papier minder sterk, zeker na het uitvallen van Daily Indie-favorieten Liima, maar met zat Nederlands talent én het fenomenale Protomartyr in het vooruitzicht.
Naive Set (15:00, Plaza Mozaïque)
Naive Set is altijd al één van onze favoriete Nederlandse bandjes geweest, en wat is het fijn dat ze op dit festival op het enige openluchtpodium mogen staan. Waar bij het eerste nummer zich nog wat technische problemen voordoen, komt de Duits-Britse-Nederlandse band de zeer goed ontvangen single Habits alweer los. Naive Set brengt ons heerlijk zomerse kiwipop op een voor de meeste bezoekers brakke zaterdagmiddag. De band speelt op een nonchalante, maar strakke manier de set, zonder nutteloze praatjes. Hun single Like That uit 2014 slaat aan bij het ietwat lusteloze publiek, wat fijn is om te zien. Hier en daar wordt er wat gedanst op het nummer Dieter Ram’s Wife, een track van het vorig jaar uitgekomen album Dragon. De nummers van Naive Set klinken punchy en gelikt, en de geïmproviseerde gitaarlijntjes aan het eind van het veel te korte optreden doen je nog meer verlangen naar de zomer. JL
Iguana Death Cult (16:00, Plaza Mozaïque)
Een Rotterdamse act op Motel Mozaïque, daar lopen stedelingen warm voor. De jongens van Iguana Death Cult zijn bezig met hun debuutplaat, maar tussendoor speelt de band zo’n beetje elk Nederlandse podium plat. Ook hier: Opener Seven Tongues kickt er meteen lekker in en schrikt de voorbijlopende voetgangers af voor de rest van het optreden. Toch staat het Schouwburgplein lekker vol. Opvallend is dat Iguana Death Cult met elk optreden weer beter lijkt te worden. Zeker de nieuwe tracks klinken strak en doen ons erg denken aan King Gizzard and the Lizard Wizard op zijn meest psychedelische momenten. Iguana Death Cult speelt moeiteloos het half uurtje vol en men wil meer. Want ja, ondanks de teringharde en goede set met een flink publiek, had de band beter niet hier, maar in de late uurtjes in Rotown moeten staan. JL
Bonne Aparte (17:00, Plaza Mozaïque)
Acht jaar na hun verdwijning spelen de noiserockers van Bonne Aparte een thuiswedstrijd op Motel Mozaïque. Toegegeven, ook deze band zou beter tot zijn recht komen om twee uur ‘s nachts in een donker zaaltje, maar het zonnige Plaza Mozaïque gaat Bonne Aparte meer dan goed af. Gitaristen Gerrit van der Scheer (die we herkennen van Herrek) en Keimpe Koldijk springen heen en weer op het podium en de korte, dynamische nummers worden meedogenloos op het publiek afgevuurd. De synthesizer en drums houden het geheel strak terwijl de vocalen met volle overgave de microfoons in geschreeuwd worden. “Kom wat dichterbij, we spelen zachte liedjes” zegt Van Der Scheer sarcastisch, en verder worden er geen woorden aan vuil gemaakt. Zonder tussenstops wordt de set erdoorheen geramd, met een indrukwekkende combinatie van rauwheid en precisie. Met een set als deze kunnen we alleen maar hopen dat de reünie langer zal duren dan het debuutjaar. JL
Formation (18:00, Arminius)
Aan Formation later nog de eer om het gedeelte livemuziek van Motel Mozaïque 2016 af te sluiten, ver na middernacht in Rotown (we tellen de dj-sets in Annabel, waar u ons ongetwijfeld alsnog terug vond, even niet mee). Voor het zover is, speelt de band een 3voor12-sessie in de voormalige Arminiuskerk, pal naast het Boijmans. De Londenaren verrasten vorig jaar met hun aanstekelijke Manchester-sound op de EP’s Young Ones en Under The Tracks. Dat Formation daarbij opzichtig leent van zowel Stereo MC’s als LCD Soundsystem, mag de pret niet drukken. Later in Rotown ongetwijfeld garant voor een feestje, maar ook meer ingetogen in een kerk komt de muziek van Formation prima uit de verf. Erg inventief is het allemaal niet, maar het vette Engelse accent van sympathieke frontman Will Ritson in combinatie met de dronende bass en scheutig gebruik van de cowbell zijn zeker onderhoudend genoeg om de grootste vrijdagkaters definitief de deur te wijzen. Waar is de bar? RvE
jennylee (22:00, Annabel)
Jenny Lee Lindberg is de bassiste van Warpaint, maar op de onlangs uitgebrachte debuutplaat right on! (net als de songtitels bewust capitaalloos) en bijbehorende optredens wordt de schone Hawaiiaanse bijgestaan door een nogal gezichtsloze begeleidingsband. Op zich niet erg: getooid in hoodie ontpopt Lindberg zich direct als behoorlijk charismatisch boegbeeld. De muziek van right on! drijft sterk op percussie en bas en live is dat niet anders. Na een wat tamme start komt Lindberg halverwege goed op gang. Ze bedient enkele samplers, stuitert op het podium, geint met haar bandleden, zet haar hoodie af en perst er in riot een oerschreeuw uit. Toch pakt het niet helemaal, en het waarom wordt pijnlijk duidelijk aan het eind van de set. Lindberg hangt haar basgitaar om en speelt de songs Cc en Disco//Very van Warpaint. Naast het feit dat we zelden iemand zo ongemakkelijk op een podium hebben zien dansen als de ineens werkeloze bassist, maakt het duidelijk wat een wereld van niveauverschil er is met de songs van Warpaint. Dat zijn namelijk écht goed geschreven nummers, die de muziek van right on! waar we net drie kwartier naar hebben geluisterd, degraderen tot een zooitje vage soundscapes. Confronterend. RvE
Protomartyr (23:15, Rotown)
Rotown staat weer eens stampvol en de temperatuur is ver boven het tropische gestegen voor de ijskoude postpunk van Protomartyr. Met een goed ontvangen plaat (The Agent Intellect) op zak komt Detroits nieuwe beste band Rotterdam weer eens een bezoekje brengen. De band heeft charisma en de focus ligt duidelijk op frontman Joe Casey, die in zijn colbertje als een working class hero zijn mening over je uitspuugt door een fancy microfoon, met een blikje bier (later whisky) in zijn hand. Gitarist Greg Ahee draagt een shirt van de geliefde makers van gitaareffecten Death By Audio en dat is te horen: gitaargeweld vult de zaal, deze avond. Als na een paar nummers de eerste akkoorden van plaatopener The Devil In His Youth worden ingezet, een akkoordprogressie waar je U tegen zegt, wordt de melodie door enkelen luidkeels mee geschreeuwd en er ontstaat een zweterig pitje. Helemaal los gaat het publiek niet, maar daar is het de muziek ook niet voor. De band maakt indruk met zijn wall of sound en vele bezoekers verlaten Rotown met platen onder de arm. JL
