ALBUM REVIEW: White Denim – Stiff (Downtown Records/PIAS)
De Texanen van White Denim kwamen ongeveer tien jaar geleden in de picture met hun gejaagde en hyperenergieke garageblues. Met Stiff zijn de muzikanten toe aan het zevende album en ook nu bewandelt de band weer een iets andere weg dan op hun voorgaande werk. Detail: de helft van de originele band vervangen door nieuwe leden.
Of het nou aan deze nieuwe leden ligt of niet, het staat vast dat het experimentele en progressieve - wat er onder andere voor zorgt dat deze band zo bijzonder interessant is - minder naar boven komt op Stiff. Het is eerder te merken dat White Denim terugvalt op oude blues en vooral ook meer soul-invloeden op heeft genomen. Op zich natuurlijk niet erg, maar om heel eerlijk te zijn maakt het ongeveer de helft van de plaat redelijk degelijk en af en toe zelfs saai.
Op puur muzikaal en technisch vlak zijn er maar weinig bands die kunnen tippen aan het vakmanschap van de vier leden van White Denim. Dit is in de meeste nummers zeker terug te horen, maar de echte energie en goede refreintjes komen slechts in de opener Had 2 Know (Personal), Mirrored in Reverse en enkele andere songs terug.
Wat overblijft is een plaat die weliswaar onderhoudend is, maar niet meer die energieboost teweegbrengt die eerder werk wel over wist te brengen. Als ze weer eens in de buurt zijn, zou ik zeker gaan kijken, want live zijn ze onovertroffen. Thuis kun je misschien beter teruggrijpen op een van de vorige albums.
