ALBUM REVIEW: The Last Shadow Puppets – Everything You’ve Come To Expect
Het leek er niet meer van te komen. Een succesvolle solocarrière diende zich aan voor de één en wereldfaam kwam op het pad van de ander. En toen tóch. Met diezelfde solocarrière op een lager pitje en de wereldfaam on hold zagen Miles Kane en Alex Turner hun kans schoon. Met een nieuw album op zak zijn The Last Shadow Puppets na acht lange jaren herrezen.
Everything You’ve Come To Expect luidt de veelbelovende titel, maar wat hadden we eigenlijk kunnen verwachten van een vervolg op The Age Of The Understatement, een plaat die inmiddels mythische proporties aangenomen heeft? Een trip down memory lane? Een nieuw barok-rockjuweeltje? De som van Turner en Kane anno 2016? Voor hen die een tweede meesterwerk verwacht hadden, is een lichte teleurstelling niet uit te sluiten, want dat is Everything You’ve Come To Expect niet helemaal. Zoals te verwachten, is de sound van The Last Shadow Puppets met de sound van Arctic Monkeys en soloartiest Miles Kane mee veranderd, maar dat blijkt niet volledig ten goede.
Geklemd tussen twee Arctic Monkeys-platen en verwikkeld in het kortstondige bestaan van The Rascals, was The Age Of The Understatement een curiositeit: een plaat die alleen onder de noemer van een gezamenlijk project had kunnen bestaan. De opvolger is aanzienlijk minder afwijkend. The Element Of Surprise had op Humbug niet misstaan, de venijnige single Bad Habits heeft veel gemeen met Kane’s bescheiden hitjes Come Closer en Inhaler en hekkensluiter The Dream Synopsis lijkt verdacht veel op Piledriver Waltz zoals die op de Monkeys’ Suck It And See verscheen.
Uniek is ’t allemaal niet, maar afzonderlijk beschouwd is Everything You’ve Come To Expect wel degelijk van hoog niveau: de composities zijn, wederom met dank aan producer James Ford en violist Owen Pallett, intelligent en ingenieus, het karakteristieke stemgeluid van Miles Kane en de zoetgevooisde vocalen van Alex Turner zijn wederom tot een hemels geheel samengesmolten. Met spitsvondige teksten als 'The dance she does to (S)hadowplay / Appeals to an ancient impulse' is het bovendien wederom zwijmelen geblazen. Beter zijn The Last Shadow Puppets niet geworden, mogelijk zelfs ietwat slapper, maar vooralsnog is het wat supergroepen betreft eenzaam aan de top.
