LIVE REVIEW: London Calling (11 maart 2016)
Foto's Sabrine Baakman
De goed gelaarsde frontvrouw van Black Honey dwingt het publiek tot een sitdown, Otherkin nodigt de gehele zaal op het kleine podium uit en bij AUTOBAHN zit er niets anders op dan onbekommerd te headbangen. London Calling is begonnen en hoe!? Wij doken met papier en pen het vrijdaggedruis in en noteerden het volgende verslag.
Amber Arcades
Vanavond vertegenwoordigt Amber Arcades (foto boven) - samen met last-minute toevoeging Moon Tapes - het vaderland. De internationale allure is bij Amber Arcades wel degelijk aanwezig; nadat ze de bovenzaal van Paradiso heeft ingepakt met haar onweerstaanbare retropop, vliegt Annelotte de Graaff met haar band naar Austin, Texas. SXSW, jazeker. Terug naar het heden, want de band staat te trappelen en juist die band maakt vanavond het verschil. Zo lieflijk en dromerig als de songs in de New Yorkse studio geklonken moeten hebben, klinken ze live op het podium niet helemaal. Gelukkig is De Graaff gezegend met een kundige band en geeft die extra dimensie enkel meer schwung aan het geheel: het zomerse sixtiespopgeheel krijgt dankzij de levendigere gitaren en percussie soms een onvervalste post-punkvibe mee; songs als Turning Light blijken opeens veel ingenieuzer en spannender in elkaar te zitten. Amber Arcades: een sensatie op plaat én dus ook eens sensatie op het podium.
The Vryll Society
The Vryll Society trapt af met het nummer Beautiful Faces, maar alleen het mooie gezicht van zanger Michael Ellis is te zien. De rest van de band zit verstopt achter zijn lange lokken. De energie op het podium is net zo. Ellis staat energiek en beweeglijk op het podium, hij trekt de kar. De rest van de band staat er nogal doods bij. Terwijl ze wel heel strak spelen. De psychedelische rock doet soms aan Pink Floyd, soms aan The Stone Roses denken. Toch verliest de band naarmate het optreden vordert de aandacht. Het recept van de constante baslijn met daaroverheen vloeiende gitaarriffs kent niet genoeg variatie. Wanneer Ellis halverwege het laatste nummer het podium al verlaat, proberen de andere mannen met extra veel headbangen de aandacht er nog bij te houden, maar zonder de frontman is er niet zo veel te zien.
Otherkin
Is er brand? Worden we aangevallen? Otherkin kondigt zichzelf aan met een luchtalarm. Dat zet de toon voor het optreden: schakel de hulpdiensten maar vast in, hier kunnen gewonden vallen. Op de Facebook-pagina van de band staat dat de mannen pop grunge maken. Dat klinkt als tegenstrijdige combinatie. Maar eigenlijk is het heel slim: ze combineren poppy melodieën met een hard randje. Dat maakt de band geschikt voor de radio, maar kunnen ze ook de kleine zaal van Paradiso veranderen in één grote moshpit. Nadat er bij het nummer ‘Ay Ay’ flink gecrowdsurft wordt, nodigt de band het publiek uit om bij ze op het podium te komen. Dat doet het met liefde. En als zanger Luke Reilly nog even het publiek in duikt, is het helemaal los. Deze band heeft het.
Black Honey
Izzy B Phillips betovert. Met haar glijdende stem en haar sierlijke armgebaren heeft ze de zaal in haar greep. De vloeiende zanglijnen à la Lana Del Rey wisselt ze af met hartverscheurend geschreeuw. Het publiek eet uit haar hand, dus als ze iedereen vraagt om op de hurken te gaan zitten, doen de bezoekers dat braaf. Black Honey is een band om tegelijkertijd bij weg te dromen en om op te dansen. Het voelt melancholisch, maar ook energiek. De band is te groot om in de kleine zaal te spelen. Er staat een rij op de trap met mensen die wanhopig proberen zichzelf de overvolle zaal binnen te drukken. En terecht.
Kid Wave
We bekijken het tijdschema nog maar eens: ja, dit is daadwerkelijk Kid Wave! Maar waar is dat zomerse, speelse, luchtige randje dat we kennen van het vorig jaar verschenen ‘Wonderlust’? De band die vanavond de grote zaal mag afsluiten, speelt de smerigste en strakste grunge rock denkbaar. Elke nieuwe song begint luid, laait dan op en eindigt drie keer luider. Stuk voor stuk zijn het kolossale vloedgolven van gitaargeweld die zich onderling vooral weten te onderscheiden door de subtiele verschillen, gitaareffecten, publieksinteractie en spontane mini-drumsolo’s. Pas halverwege de set klinkt Kid Wave weer enigszins zoals we ze kennen als de melodie zijn intrede doet en de band in haar optima forma lijkt te zijn. De Londenaren stippen zo onbewust een interessante kwestie aan: moet je live niet ongeveer hetzelfde klinken als op plaat? Hell no, want als je live-sound staat als een villa valt er niets te klagen.
AUTOBAHN
Weken aan opgekropte woede lijkt zanger Craig Johnson van AUTOBAHN kwijt te moeten. Als een bezetene schreeuwt hij zich de onverdeelde aandacht van de bovenzaal toe, terwijl de rest van de band snoeihard speelt. De enige rustmomenten zijn de onheilspellende intro’s. Zo is daar Missing In Action met zijn langzaam aanzwellende snaredrum, die zowel dit optreden als debuutplaat ‘Dissemble’ inluidt. Het biedt een laatste ademmogelijkheid voordat de hel losbarst. De band gaat diep, al zijn couplet, refrein en bridge in het heetst van de strijd niet of nauwelijks te ontwaren. Dat geldt, afgezien van de sporadische ‘motherfucker’ ook voor de tekst. Zelden was een bak klereherrie zo imposant en zo interessant. Een man met krullen die van een meter afstand in je gezicht schreeuwt; het heeft, hoe vreemd ook, iets intiems.