ALBUM REVIEW: Eerie Wanda - Hum
Ruim voordat er een debuutabum lag, was haar livereputatie singer-songwriter Marina Tadic al vooruit gesneld. Wat wil je ook: optredens in het voorprogramma van Allah-Las, Jacco Gardner en op festival Le Guess Who? werden enthousiast ontvangen. Die langverwachte eerste plaat is er nu dan.
Onder de naam Eerie Wanda presenteert Tadic op ‘Hum’ dertien feeërieke, psychedelische songs. De invloed van Gardner laat zich op het album op meerdere manieren gelden. Allereerst spelen er twee bandleden van de multi-instrumentalist mee en dat laat sporen na op het bandgeluid. De avant-gardistische psych-sound van Jefferson Airplane en The Velvet Underground komt bij het dromerige geluid van Tadic misschien nog beter tot zijn recht dan bij Gardner zelf.
De zangeres klinkt op het album zoals Nico tussen Lou Reed en John Cale. Met een engelachtig maar zelfbewust stemgeluid neemt ze de luisteraar mee op een veertig minuten durende trip. Het jaren 60-gevoel wordt gecomplementeerd door het lo-fi geluid van de opname: schurend maar nergens vervelend, met als beste voorbeeld de nostalgische vibe van single To Dream Again. Je droomt langzaam weg bij Tadic’ stemgeluid, maar dan zijn er weer die hooks en scherpe gitaren die je bij de les houden. Hier wordt ook gewoon prima muziek gemaakt, lijken ze te willen zeggen.
Met ‘Hum’ levert Eerie Wanda een prima debuut af, dat geenszins afbreuk doet aan de in de scene reeds opgebouwde livereputatie.
