ALBUM REVIEW: DIIV - Is The Is Are
Er zijn van die bands die constant in je gedachten blijven spoken. DIIV is daar één van. De band rond Zachary Cole Smith heeft ons al sinds 2012 in zijn greep. We kenden Smith ooit als de drummer van Beach Fossils, maar de 31-jarige New Yorker is uitgegroeid tot één van de beste muzikanten van de afgelopen jaren.
Toen in 2012 het volledig door Smith geschreven en geproduceerde debuutalbum ‘Oshin’ op Captured Tracks (o.a. Mac Demarco, Wild Nothing) verscheen, was indieland in rep en roer. DIIV deed een wereldtour en daarna nog één. En nog één. Er werd ons in 2013 een tweede plaat beloofd. Leuk en aardig, maar achter de jangly muziek schuilde een geheim: Smith en zijn bandleden kampten met ernstige drugsverslavingen. Gelukkig was daar afgelopen najaar ineens Dopamine, de eerste single van de ein-de-lijk verschenen, langverwachte opvolger.
‘Is The Is Are’ begint met het euforische Out Of Mind, waarin Smith zijn hart lucht over het afkicken en zich beter voelen over het leven, de wereld en vooral zichzelf. In de vier jaar na ‘Oshin’ is Smith duidelijk onaantastbaarder geworden, dieper. Maar net als op zijn voorganger verdwijnen de vocalen in een wall-of-sound, die door blijft dreunen tot je oren het begeven.
De singles Under the Sun en achtereenvolgend Bent (Roi's Song) zijn steengoeie indietracks. In Blue Boredom (Sky’s Song) speelt Sky Ferreira de show. Nummer twaalf, Fuck getiteld, telt zestien seconden en brengt ons naar een tweede, diverser deel van de plaat, eindigend met het shoegazy Waste of Breath.
DIIV sleept je met ‘Is The Is Are’ mee in het manische, hectische en sobere leven van iemand die totaal in de knoop zit met zichzelf en bewijst zich hiermee als absolute blijver.
