ALBUM REVIEW: Ty Segall – Emotional Mugger
Voor fans van Ty Segall was het afgelopen jaar ‘afzien’: Ty Segall bracht ‘slechts’ een EP uit, een verzamelaar met covers van T.Rex en een nieuwe plaat van zijproject Fuzz. Daar valt genoegen mee te nemen, mits ‘Emotional Mugger’ – plaat nummer acht – aan de torenhoge standaarden kan voldoen.
Ja, vink dat vakje maar aan. Als een ware koning Midas heeft Segall ook deze keer een plaat afgeleverd die nagenoeg perfect is. Knap, want de koning van de garagerock heeft met ‘Emotional Mugger’ een risicovolle afslag genomen, wat direct blijkt na het einde van openingstrack Squealer. Vergeleken met het aanstekelijke en speelse ‘Manipulator’ is ‘Emotional Mugger’, te midden van een zwik nieuwe effecten en geluidjes, significant lomer en zwaarder. De structuur is op de schop gegaan en regelmatig staat Segall op het randje van de afgrond. Chaos ligt altijd op de loer.
Dit is een plaat die zich het best laat samenvatten door de overvloedige derde compositie Emotional Mugger/Leopard Priestess, bestaande uit een repetitieve brom, wanklinkende gitaren en zangpartijen waarop Segall zich een ware glamrocker toont. Het is authentieke progrock, overgoten met reverb en met de gebruikelijke portie waanzin in tienvoud.
Bestiaal, krankzinnig, ongemanierd, meedogenloos, angstaanjagend en imponerend. Segall overtreft en overweldigt met nieuwe trucjes, bulderende intermezzo’s en een schrijnend gebrek aan harmonie. Zeer zelden grijpt hij terug naar het relatieve popgeluid, zoals op Baby Big Man (I Want A Mommy), en zelfs dán met een onherkenbare twist. In niets is ‘Emotional Mugger’ gelijk aan zijn voorganger, behalve dat beiden absolute meesterwerken zijn.
Comments