LIVE REVIEW: The Maccabees – Paradiso (26/01)
Als de verwende Nederlanders die we zijn, kunnen we de keren dat de indierockers van The Maccabees ons land hebben aangedaan niet meer op twee handen tellen. De band blijft vermaken en weet het publiek met elk bezoek beter te bespelen. Na hun frisse en energieke set in de grootse Alpha op Lowlands is het tijd voor een knusse avond losgaan in de Grote Zaal van Paradiso.
Als de band na een spannend intro opkomt en gelijk hard inzet met de titeltrack van het nieuwe album 'Marks To Prove It' is meteen duidelijk: dit staat als een huis. Met het nummer Wall Of Arms laat de band daarna horen hoe breekbaar de muziek van Maccabees ook kan zijn. De energieke nummers waar de band om bekend staat, worden goed afgewisseld door een aantal rustige songs. Het beste voorbeeld hiervan: het moment dat de band na het breekbare en instrumentaal lege nummer Silence overgaat op X-Ray, een van de hardste en meest up-tempo nummers van de band.
Zanger Orlando Weeks komt niet over als een echte frontman. Naast een twijfelachtige 'thank you' zit of staat hij niet op de praatstoel. Aan het eind zegt hij nog hoe geweldig het publiek is, beseffend hoe cliche dit klinkt: ''Ah, but you've heard that before!''. Gelukkig zijn de andere bandleden meer van de interactie met het publiek. Vooral gitarist Felix White heeft er veel plezier in om contact te maken met de mensen op het balkon en lijkt zelfs hele conversaties met ze te hebben.
Bij de encore loopt het optreden in eerste instantie uit op een kleine anticlimax. De band komt voor een korte, rustige toegift terug, terwijl dit veel beter kan. Gelukkig wordt dit snel goed gemaakt met de hits Toothpaste Kisses en Pelican, die natuurlijk al een lange tijd door alle fans worden gewaardeerd.
Ondanks een aantal kleine schoonheidsfoutjes verdedigen The Maccabees hun status als de indiekoningen die ze zijn goed in Paradiso en is het goed te zien dat de band er nog steeds veel plezier heeft en geniet van het optreden.
ความคิดเห็น