REVIEW: Santa Fé - Maneki Neko
Los Angeles is geen Groningen. Wuivende palmen tegenover hangende treurwilgen, witte stranden en een blauwe zee tegenover een stadsstrand aan een verontreinigd kanaal. Santa Fé weet op hun nieuwe EP ‘Maneki Neko’, uitgegeven door Purple Noise Records Club, in vier fantastische nummers beide knap te combineren tot een sterk zonnig-ellendig garagepop geluid.
Muzikaal leunt het zestal naar bands uit de zonnige westkust van Amerika, als Thee Oh Sees en Ty Segall, maar voegt daar vooral qua sfeer en tekstueel een diepere, laten we het een Groningse dimensie noemen, aan toe. Waar de vorige EP redelijk upbeat garagerock was, is hier het tempo in de meeste nummers omlaag geschroefd en nemen de toetsen en monotone drums veel meer ruimte in. De teksten zijn daarbij bovendien behoorlijk mistroostig. “La la la la, the world is a lonely place” in Apneu en “found myself inside a well, crawling out again” in The Well bijvoorbeeld: geen vrolijke zaken maar wel ‘het echte leven’ en resulterend in een zeer sterk sfeerbeeld.
Het psychedelische en licht optimistisch Jellybean, die niet zou misstaan op Ty Segalls 'Manipulator', is wat sneller dan de andere nummers en valt daardoor het eerst op. Meer luisteren levert echter gelijke waardering voor alle vier de nummers op, vandaar ook dat ze alle vier een eigen clip krijgen de komende weken. Stuk voor stuk zitten ze knap in elkaar en elk nummer heeft zijn eigen aantrekkingskracht. Als het geen bas-, synth- of gitaarlijntje is, is het wel een fantastisch refrein of heerlijke break. Eigenlijk is er maar één ding kut aan deze EP: hij duurt maar 12 minuten.
