LIVE REPORT: Motel Mozaique (11 april, 2015)
Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad - en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert, is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival. Hieronder wat er zoal te zien was op de laatste festivaldag, de zaterdag.
Tekst Robin van Essel
Foto's Rudy Sablerolle
In tegenstelling tot vrijdag is het koud en druilerig in de Rotterdamse binnenstad. Na een kort nachtje slaap, een kop koffie en wat moed verzamelen, begeven we ons naar het tropische en überfoute nachtparadijs dat de voormalige Baja Beach Club is. De inmiddels lege, betonnen bunker midden in het centrum is decor voor de Subbacultcha x Roodkapje Day Party, zo langzamerhand een begrip in indieland. Hier zien we de piepjonge Rotterdammers van Goodnight Moonlight, het altijd hoogstaande Mountain States, de awkward emopop van Geertruida-coryfee Floris Bates & Rented Friends en Santa Fé. We kunnen er weer tegen.
Op naar Rats On Rafts, dat is beloond met een plekje in de Kornuit, de één-na-grootste festivallocatie. De Rotterdamse band releasete onlangs de nieuwe, alom geprezen plaat Tape Hiss. Maar werkt die geïmproviseerde postpunknoise ook in een minder intieme locatie? Ja: vanaf opener Sweet Little Child heeft de band geen enkele moeite met de volle tent. Sterker nog: de geluidsmuur blijft uit, waardoor de hooks en vocalen van David Fagan beter hoorbaar zijn. Gestuwd door waarschijnlijk Nederlands beste ritmesectie van het moment worden de songs moeiteloos gerekt, maar verder speelt de band vooral een ‘festivalset’, met de songs Powder Monkey en Jazz verplaatst naar het sluitstuk. Rats lijkt momenteel niet te stoppen. Hier ook weer een lust om naar te kijken, tot en met het moment dat Fagan de eerste keer het publiek aanspreekt: “Doei.”
The Notwist draait al zo’n 25 jaar mee, maar de plaat ‘Close To The Glass’ (2014) en in mindere mate de onlangs verschenen, ronduit vage soundscape-plaat ‘Messier Objects’ hebben voor hervonden waardering voor de Duitse elektrorockband gezorgd. Vandaar dat de grote zaal van de Schouwburg vol staat met dertigers-plus, die door de zes mannen van The Notwist het publiek een uur lang volledig overdonderd worden met bombastische percussie, hyperactieve instrumentenwissels en een maniakale lichtshow. De band gaat net zo makkelijk van elektro naar hardrock. Echt gevaarlijk en ongepolijst wordt het nergens, maar zo’n band is The Notwist ook helemaal niet. Je krijgt er wel een complete show, met alles wat zo’n comeback nodig heeft, voor terug.
In Rotown is BC Camplight wars van zulk showing off. Amerikaan en Grote Vriendelijke Reus Brian Christinzio resideert na twee platen (2005, 2007) en samenwerkingen met Sharon van Etten en The War On Drugs tegenwoordig in Manchester, van waaruit begin dit jaar ‘How To Die In The North’ uitkwam. Christinzio is een grappige droogkloot en oogt in Rotown superontspannen, misschien iets té: de luchtige sixtiespop is vanaf opener You Should’ve Gone To School aanvankelijk nogal eentonig. Maar gedurende de goed opgebouwde set schroeft BC Camplight het tempo op, met veel percussie en samenzang en geleid door de immer aanwezige cowbell en ritmisch gespeelde pianoakkoorden van soulvolle voorganger Christinzio. De show ontaart in een uitbundige chaos bij Just Because I Love You. Pure feelgoodmuziek, dat BC Camplight.
We kunnen blijven staan voor Menace Beach. De band uit Leeds, met producer en gitarist MJ van Hookworms in de gelederen, is op de begin dit jaar uitgekomen plaat ‘Ratworld’ nog te betrappen op ingetogen momentjes, maar live blaast de band het dak van Rotown er zowat af. Menace Beach live is gewoon ongecompliceerd punkrocken. Desondanks blijven de aardigheden van de plaat goed overeind, vooral omdat de synths en zang van Liza Violet de muur van geluid die Ryan Needham optrekt, compenseren. De dynamische frontman is sympathiek en weet de klik met het publiek te maken, waardoor Rotown voorzichtig losgaat. Echte chaos blijft helaas uit, maar we hebben weer energie.
In de grote zaal van de Schouwburg mag Purity Ring het festival afsluiten. En hoe. Was debuut ‘Shrines’ nog een moeilijke, ingetogen plaat, tegenwoordig schuwt het Canadese duo het grote gebaar niet meer. We zien niet minder dan zestien dwarsbalken met aan elk een paar ritsen lichtgevende anaalkralen, een verzameling straatlampen die dienst doen als oplichtende triggers voor producer Corin Roddick, een serie buizen waar Megan James lichtstralen uittovert en een volle maan die een basdrum blijkt te zijn. Je vergeet bijna dat de twee (beide in stemmig wit) ook nog muziek maken. In de set komen oudjes Belispeak en Fineshrine nog voorbij, maar vooral songs van de nieuwe plaat ‘another eternity’ slaan de klok. In songs als repetition, bodyache en begin again (bewust zonder capitalen) zijn de breaks langer, de drops harder. Samen met het visuele geweld is het misschien makkelijk effect sorteren, maar het blijven ingenieuze liedjes die Purity Ring maakt, die ook nog eens kraakhelder gespeeld en gezongen worden – al moet een vocoder James soms helpen bij hoge noten. Maar het publiek slikt het als zoete koek. We kunnen erover discussiëren of Purity Ring nog wel zo indie credible is, maar de band is een waardige headliner voor een wederom te gek Motel Mozaique.
