NEW MUSIC
The Living Eyes
High Standards
The Living Eyes. Vier lekker hipsterige, knappe jonge mannen uit Geelong, Australië tegen de wereld. Of heet dat tegenwoordig weer grunge? Ze creëren in ieder geval heerlijke, melodieuze, makkelijk weg te kauwen garagerock. High Standards maakt de belofte, die eerder uitgebrachte single Guilty Pleasures heeft gecreëerd, ruimschoots waar. Ze zijn beide ruw, maar toch smooth. Pittig en melodieus, maar bovenal direct aanstekelijk. Binnenkort ziet het debuutalbum ‘Living Large’ het licht, waarvoor ons hartje vol verwachting klopt. Want deze together PANGEA junior is London Calling-materiaal eerste klas.
Mabel Zwaan
Demob Happy
Succubus
Nadat The Wytches en Royal Blood het vorig jaar tot ver buiten de stads- en landsgrenzen schopten, is het nu de beurt aan Demob Happy om te bewijzen dat Brighton de nieuwe muzikale hoofdstad van Groot-Brittannië is.
De vier langharige dudes hebben muzikaal vrij veel gemeen met een band als Royal Blood: het geluid is vol en hard, de songs zijn beestachtig goed en je kunt er donder op zeggen dat ieder optreden eindigt in een gigantische moshpit. Toch is Succubus rauwer, vuiler, muzikaal stukken interessanter én heeft bovenal een snoeiharde cover van happy hardcore-classic I Wanna Be A Hippy als B-kantje.
Ruben van Dijk
NZCA Lines
New Atmosphere
In de zomer van 2012 verscheen het debuut van de Britse producer Michael Lovett, beter bekend als NZCA LINES. Synthpop zoals synthpop hoort te zijn, inclusief sexy drumcomputers en zwoele stemmen.
Helaas voor Lovett was er destijds niet bepaald een gebrek aan synthpopacts en bleef succes uit. Twee jaar later is daar een nieuwe single, New Atmosphere, en dat is andere koek. Anderhalve minuut lang waant de luisteraar zich zwevend door de kosmos, terwijl een Franstalige stem verhaalt over de liefde en het mysterie van de toekomst. En dan is daar opeens de kickdrum en wordt New Atmosphere een meeslepend indiepop anthem.
Ruben van Dijk
14-01-2015
Webpaper #15
Ty Segall Band
What's Inside Your Heart
Ja hoor, zal wel weer. Een nieuwe Ty Segall... Houdt het ooit op met die gozer?! Naja, niet echt lijkt het vooralsnog.
Al is het dit keer geen studioalbum, maar een wonderbaarlijk lekker opgenomen liveshow in San Francisco, met de muzikale knokploeg van de Ty Segall Band (Mikal Cronin, Charlie Moothart, Ty Segall en Emily Rose Epstein). De liveopnames zijn gedaan door het garage recording dream team John Dwyer (Thee Oh Sees), Eric Bauer, Chris Woodhouse en Bob Marshall. ‘Live In San Francisco’ is een reeks van Castle Face Records waarin o.a. White Fence, Icky Boyfriends, OBN III’s de band voorgingen. Op 26 januari uit!
Ricardo Jupijn
The Soft Moon
Black
Eind maart mogen we weer een nieuw album verwachten van deze Californische noiserockers. ‘Deeper’ wordt de titel van het derde studioalbum van The Soft Moon, de band van muziekvirtuoos Luis Vasquez. De eerste single van het album, Black, is zoals de titel al doet vermoeden weer een gitzwart nummer. Monotoon, donker en volledig geïnspireerd op industrial, met de fluisterende tekst “I don’t care what you say, living life my own way”. Wat overigens prima binnen het genre van The Soft Moon past. ‘Deeper’ belooft een intens album te worden, gevolgd door hopelijk weer vurige en meeslepende optredens in donkere kelders.
Cathelijne de Groen
Father John Misty
Chateau Lobby #4 (In C for Two Virgins)
Huh? Amerikaanse familie van broeder Dieleman? Neen, alhoewel ook deze Father John Misty zijn liedjes in een fraai folk-jasje hijst. J. Tillman, de man achter Father John Misty, was onder andere drummer van indiefolkers Fleet Foxes. In 2012 bracht hij al een prachtig debuutalbum uit en zo aan het einde van 2014 mogen we twee nieuwe singles verwelkomen, waarvan Chateau Lobby #4 net iets lekkerder wegluistert dan tegenhanger Bored In The USA. Toch blijft ook dit nummer vrij braaf: veel spannende dingen zijn er niet in te ontdekken. Dat doet onze Nederlandse broeder dan toch wel weer een tikkeltje beter.
Stef Koenis
Purity Ring
Push Pull
De laatste keer dat we aan het eind van een werkdag naar een platenzaak hebben gebeld om te vragen of ze die ene plaat toevallig al binnen hadden en weg wilden leggen, is met de debuutplaat ‘Shrines’ van Purity Ring geweest.
Na deze vliegende start in 2012 verdwijnt de band abrupt van de radar, maar is net zo plotseling weer terug met de single: push pull. De steady drumcomputer met tegendraadse synths en zwalkende zang zorgen in eerste instantie niet direct voor de nodige opwinding, het lijkt er dan ook meer op dat het duo richting de ‘groeimuziek’ gaat. En dat is misschien wel de allerbeste ontwikkeling voor deze band.
Ricardo Jupijn
A Place To Bury Strangers
Straight
We kijken al een tijdje reikhalzend uit naar nieuw werk van shoegazetrio A Place To Bury Strangers a.k.a. ‘The Loudest Band From New York’. Het is alweer ruim twee jaar geleden dat de band ons met EP ‘Onwards To The Wall’ en langspeler ‘Worship’ voor het laatst ondersteboven blies. Met de nieuwe single Straight doet de band nog harder verlangen naar het nieuwe album in februari, dat ‘Transfixation’ gaat heten. Straight klinkt als een strak gespannen elastiek, dat stuiterend losschiet en je frontaal in je bakkes raakt. APTBS doet hier weer lekker waar de band zo goed in is: stroboscopisch stampende drums en alles vergruizende baslijnen onder aangenaam nasale zang, ondergedompeld in flinke vlagen van noisy gitaareffecten. Daarvoor bouwt gitarist/zanger Oliver Ackermann zelf de effectpedalen onder de naam Death By Audio. De gelijknamige legendarische concertzaal in Williamsburg, New York werd recentelijk opgeheven, maar de naam vat de muziek van APTBS nog steeds treffend samen. Meesters van shoegaze-noise, kom maar op met die plaat!
Teun Guichelaar
Native America
Naturally Lazy
Native America is traditioneel begonnen in een garage. De band nam er de eerste twee EP’s op, net als de debuutplaat ‘Get Well Soon’. Voor de tweede plaat verruilde het viertal zijn garage in New Orleans voor een echte studio, met het voortreffelijke ‘Grown Up Wrong’ als resultaat. Op dat album vind je Naturally Lazy, waarbij tijdens het maken van dit zomerse, licht psychedelische kunstwerkje (Mac DeMarco, Deerhunter e.a.) uit heel wat vaatjes is getapt en al die invloeden op magnifieke wijze zijn gemixt. Muziek die is gemaakt door mannen die geen muzikale grenzen hoeven te breken, maar gewoon heerlijke liedjes willen maken.
Ruben van Dijk