Viet Cong
/
Viet Cong
(Jagjaguwar/Konkurrent)
14-01-2015
Webpaper #15
In april 2013 boekte eenmansband Hanni El Khatib zijn grote doorbraak met ‘Head In The Dirt’, een plaat vol aanstekelijke, doch hapklare rock ’n roll. Zeer fijn om naar te luisteren, maar kon beter. Hanni’s derde plaat ‘Moonlight’ is het bewijs.
Afgezien van de nog steeds kraakheldere productie, doet de Palestijns-Filipijnse Amerikaan op ‘Moonlight’ alles anders. De songs zijn meeslepender, de teksten persoonlijker en het eindresultaat valt een stuk zwaarder dan de twee voorgangers. Neem het sensationele Mexico, een track van bijna vijf minuten die ogenschijnlijk zorgeloos begint (carnavalsgeluiden?!), maar dan ontaardt in een bombastisch, symfonisch treurspel waarin El Khatib al zijn emotionele struggles op tafel gooit. Nog opvallender is de radicale ontwikkeling die zanger/gitarist/drummer/toetsenist op muzikaal gebied heeft doorgemaakt. Sam Cooke en Johnny Burnette zijn naar de achtergrond verdwenen en nieuwe inspiratiebronnen zijn hoorbaar. Zo lijkt de muziek van hiphoplegende RZA flink wat invloed te hebben uitgeoefend op Worship Song (No.2) en titeltrack Moonlight, en laat El Khatib zich op de sublieme afsluiter Two Brothers duidelijk inspireren door LCD Soundsystem en, jazeker, de italo en post-disco van de jaren tachtig.
Na de release van ‘Head In The Dirt’ waren er twijfels over de relevantie van Hanni El Khatib binnen de muziekwereld. Met ‘Moonlight’ laat de multi-instrumentalist zijn waanzinnige talent beter dan ooit naar voren komen in een album van formaat waar al die twijfels uit worden gewist.
Ruben van Dijk
Wat was het wachten op het volgende album van het krautrockende postpunkcollectief rond Brian Case. Sinds 2010 kwam steevast elk jaar een nieuwe plaat uit, maar in 2014 bleef het angstvallig stil. Gelukkig voegt de band begin 2015 een nieuwe episode toe aan het nu al imposante oeuvre. ‘Irreal’ is een volgende stap in het steeds meer gedesintegreerde geluid van Disappears.
Waar eerste album ‘Lux’ nog als psychedelische garage met een flinke postpunktouch kan worden omschreven, wordt het geluid van Disappears sinds die plaat via ‘Guider, Pre Language’ en ‘Era’ steeds minimaler. ‘Irreal’ klinkt bijna niet meer als een band, maar als een driekoppige machine die melodie tot een minimum beperkt en drijft op herhaling van net niet in elkaar vallende ritmes. De dromerige stem van Case zweeft boven monotone instrumentatie, waarin slechts af en toe plek is voor een frivoliteit van de gitaar. Zelf noemt de band de thema’s niet voor niks ‘eternalism, roboethics and identity’. Een vrolijke plaat is ‘Irreal’ zeker niet geworden, maar in de juiste stemming is het praktisch hypnotiserend.
Met ‘Irreal’ brengt Disappears weer iets nieuws. De band blijft zich ontwikkelen en weet de spanning met de nieuwe plaat zeker vast te houden. Niet de beste plaat van Disappears ooit, maar zeker een mooie toevoeging aan de catalogus. En live zal de afwisseling met de wat snellere en hardere nummers ontegenzeggelijk fantastisch werken.
Wymer Praamstra
Hanni El Khatib
/
Moonlight
(V2 Records)
Disappears
/
Irrael
(Kranky/Konkurrent)
Mourn
/
Mourn
(Captured Tracks/Konkurrent)
Barcelona, de metropool waar de toren Torre Agbar als een immens grote dildo over de Catalanen waakt en individuen verwelkomt met een kleurrijke glimlach. Mourn komt hiervandaan en is getekend bij Captured Tracks (o.a. DIIV, Mac DeMarco, The Soft Moon).
Het gelijknamige debuutalbum van Mourn overlapt met het geluid van Cults: sentimentele teksten en overstuurde mystieke vocalen gecombineerd met gitaarstukken die nét iets agressiever geconstrueerd zijn. Cults op steroïden, dus. Your Brain Is Made Of Candy, het eerste nummer op het album, is een sinistere doch emotionele track die de toon van het album direct weet te vatten.
De band excelleert in de volgende punten: beduidend veel geschreeuw om aandacht, passief-agressieve teksten en het schetsen van situaties die tieners moeten meemaken om volwassen te worden: “You called me a baby, I just say fuck you”.
‘Mourn’ is een curieuze debuutplaat van een vrij jonge band - het merendeel is net achttien geworden, eentje pas vijftien - die door middel van agressieve teksten wil doordringen in je brein en ervoor zorgt dat jij rebelleert tegen helse invloeden (“Don’t try to take my mind”) van buitenaf. Maar, de Catalanen missen dat beetje extra: het is als paëlla zonder vis, sommige mensen kunnen het, maar ik geloof er niet in. Enfin, de band is nog hun eigen geluid aan het ontdekken, maar tot die tijd is er nog ruimte voor verbetering. ‘Mourn’ is het perfecte album voor op een babyshower, want die zijn vrijwel altijd emotioneel.
Giordano Mellin
We kennen ‘Cassette’ net uit ons hoofd of het volgende album komt alweer om de hoek kijken. Viet Cong, bestaande uit voormalig bandleden van Women en Chad VanGaalen’s band, heeft het overgrote deel van 2013 doorgebracht in zijn kleine keldertje. Toch is dit titelloze debuut totaal anders dan zijn voorganger. Daar waar Viet Cong bij ‘Cassette’ een optimistisch, pakkend, vrolijk en lichtvoetig engeltje op de ene schouder leek te hebben, is dit nieuwe werk een donker engeltje op de andere.
‘Viet Cong’ begint met dreigende, dreunende geluiden, die gevolgd worden door dronken en onhandige melodieën. Al snel blijkt deze plaat bij lange na niet zo catchy als haar voorganger te zijn, maar daar ligt ook niet de kracht. De nummers vormen een sterk geheel, een muzikaal blok dat als losse stukken minder goed tot haar recht komt. De pikdonkere single Continental Shelf zag, samen met haar horror-videoclip, al eerder het daglicht en past daarmee perfect in het nieuwe Viet Cong-straatje, die het vooral live erg goed doet.
Toch heeft deze duistere, mysterieuze ‘Viet Cong’ ook zo haar sexy charme. In een nummer als Bunker Buster schemert het ‘Cassette’-engeltje nog even door de muziek heen, maar aan het einde van de rit zijn we vooral erg benieuwd welke wegen Viet Cong nog zal bewandelen voor ze haar definitieve geluid vindt. Het is spannend, een band ontdekken die zichzelf nog aan het ontdekken is.
Het aantal Belgische bands dat níét bekend is geworden dankzij de befaamde Humo Rock Rally is dun gezaaid. BRNS is nochtans het beste voorbeeld dat het dus wel kan. De band is afkomstig uit Brussel en staat al redelijk goed bekend in muziekminnend België, mede dankzij de eindeloze rits concerten die de band gaf. Na de goed onthaalde ‘Mexico EP’ keken we dan ook met hoge verwachtingen uit naar deze debuutplaat. En er is enkel goed nieuws: ‘Patine’ is een uitstekende plaat. Avontuurlijke ritmes worden gecombineerd met uitstekend gitaarwerk. De lyrics slaan ergens op en ook de zang is van prima kwaliteit. Absolute uitblinkers zijn opener Void, Slow Heart en de nu-al-popklassieker My Head Is Into You.
Arnout Coppieters
‘Glitter Lizard’ heet ie, het fonkelende debuut van Afterpartees op Excelsior. Meesurfend op de heersende revivalgolf van de garage- en punkrock, komen ze met dit debuut door de grote poort de Nederlandse rockscene binnen. Deze gasten hebben een fantastische live-reputatie, de eerste singles waren briljant en het was dan ook afwachten of hun debuut deze verwachtingen kon inlossen. Zanger Niek Nellen zingt niet altijd even zuiver en muziektechnisch is het allemaal niet zo moeilijk, maar het enthousiasme en de muziekvreugde spatten uit de luidsprekers. Hoogtepunten zijn de vooruitgestuurde single Girls Like You, een oorwurm pur sang en First/Last, rock zoals het altijd zou moeten zijn.
Arnout Coppieters
Pauw. Als je het uitspreekt kan het een Engelse krachtterm zijn (Pow!) of gewoon de sierlijkste der siervogels. PAUW (met hoofdletters) is ook de naam van een mythisch trio uit het oosten des lands, dat met deze gelijknamige EP zijn eerste officiële release heeft. Het beginsel van het geluid van PAUW ligt in de jaren zestig. De sitar en de fluit uit Shambhala roepen ook direct associaties op naar dit decennium. Maar toch weet PAUW de nostalgie te omzeilen en vooral heel opwindend te klinken. En dan hebben we het orgel, de gitaarsolo’s en de etherische zang nog niet eens genoemd. ‘Pauw’ klinkt als vinyl: niks ‘terug-van-weggeweest’, maar hip en tijdloos. Na de digitale release verschijnt deze plaat eind januari ook op het zwarte goud tijdens een show in Metropool, Hengelo. Zoals het hoort.
Yoram van Hees
