NIKOO
/
Funsports
(Subroutine Records)
Noise-rock is een genre dat nog niet echt wil vlotten in ons kikkerlandje. NIKOO is een band die daar verandering in komt brengen. ‘Funsports’ is de derde EP van de band en de eerste in ruim vier jaar tijd.
De Eindhovenaren knallen in amper tien minuten vier snoeiharde tracks je oorschelp in en voor je het je realiseert is de EP alweer voorbij. Twee keer luisteren schept al wat meer orde in de chaos. Opener Jesse is zo catchy als mogelijk is bij dit soort noise-pop, Upsetter is snoeihard en vlijmscherp, D.F. is weloverwegen herrie en The Coast (met Dazzled Kid) is pure passie.
NIKOO maakt muziek om dingen op te slopen, maar dan wel met stijl. Hoe rücksichtlos de mannen er na de eerste keer luisteren op los lijken te rammen, ze hebben duidelijk een sterk gevoel voor melodie. Dat onderscheidt ‘Funsports’ en dat zou hopelijk wel eens de bescheiden doorbraak van Nikoo kunnen betekenen.
Ruben van Dijk
Webpaper #05
15-07-2014
Hugo van de Poel is poezenliefhebber, oud bandlid van Jacco Gardner en bovenal schrijver van fijne liedjes. Vorig jaar dook hij als Earth Mk. II op in de muziekwereld met zijn debuut Music for Mammals.
De vergelijking met Jacco Gardner kon toen zeker niet uitblijven, toch kreeg hij substantieel minder aandacht dan zijn goede vriend. Het bagatelliseren van Earth Mk. II als reactie op het succes van Jacco Gardner lijkt logisch, maar is dat zeker niet.
Earth Mk. II, ‘Music For Mammals’ en ‘Ocean Tears’ zijn allemaal titels die refereren naar de natuur, dus behoort het schrijven over ‘Ocean Tears’ in dezelfde beeldspraak. Een positieve involutie, een natuurlijke teruggaande ontwikkeling, dat is ‘Ocean Tears’. De teruggedrongen instrumentatie benadrukt de kracht en eenvoud van zijn nummers. Losgeslagen van de enorme hoeveelheid galm op ‘Music For Mammals’ valt plotseling op dat naast thematische onzekerheid Hugo ook onnodige vocale onzekerheid heeft. Hoewel die onzekerheid charmeert, blijft het jammer om te merken dat iemand die zo’n uiterst fijne EP maakt onnodige onzekerheid heeft.
Domenico Mangione
Earth Mk. II
/
Ocean Tears
(Excelsior Recordings)
WOLVON
/
bother.
(Subroutine Records)
Het Groningse noise-rock trio Wolvon is na goed ontvangen debuutalbum ‘folds.’ dat de band vorig jaar uitbracht weer terug met een uit vier nummers bestaande EP genaamd ‘bother.’
Binnen enkele seconden kun je horen dat Wolvon de term noise-rock erg letterlijk neemt, het eerste nummer BTHR gaat gelijk vol gas van start en zit vol met heerlijk ruizige gitaren. Op het daaropvolgende Fair Game blijft het tempo extreem hoog en lijkt het haast wel of de drummer z’n instrument kapot probeert te slaan. Het enige iets rustigere moment is het nummer Better Mammals, dat een stuk dreigender en afwachtender aanvoelt. Maar in de laatste paar minuten wordt ook hier de agressie er weer in gegooid. In het slotstuk, Smooth Skull, knallen ze weer vrolijk (nou, niet qua sfeer) verder en lijkt het alsof de eindsprint flink wordt ingezet.
Ondanks dat de plaat maar een kwartiertje duurt, wordt er met ‘bother.’ toch een hele intense ervaring neergezet, vol met prachtige energie en agressie. Kort, maar enorm krachtig.
Olaf Slootweg
Het lijkt muziek te regenen op planeet Yuko Yuko. De afgelopen maanden lanceerde de excentrieke Elias Elgersma track na track en beetje bij beetje groeit de interesse. Yuko Yuko maakt zwoele, spannende, originele muziek vol synths die uitermate lastig in een hokje te plaatsen zijn en nog het dichtst in de buurt komt van post-disco.
Maar laat je niet te veel sturen door hokjes bij het beluisteren van ‘Babes’. Op zijn nieuwste EP zet Elgersma de trend van zijn eerdere werk voort: een basloopje en een ouderwetse drumcomputer vormen de sterke bodem van elke track en op elke track wordt een ander sausje over het geheel gegooid. Een grote inspiratiebron voor het nieuwe materiaal lijkt het land te zijn geweest waar Yuko Yuko ook door lijkt te gaan breken: Mexico. ‘Babes’ is zonniger en vrolijker van aard in vergelijking met voorganger ‘Cultlove’.
Wat mij betreft mag het voorlopig nog wel songs blijven regenen op planeet Yuko Yuko. Het liefst in tropische hoosbuien, want dit zomerse halfuurtje is een van de tofste dingen die Yuko Yuko tot dusver heeft voortgebracht.
Ruben van Dijk
Yuko Yuko
/
Babes EP
(Eigen beheer)
Bird On The Wire
/
Our Hands Meet On The Moon
(Eigen beheer)
Ze lopen al een tijdje mee, want sinds 2010 heeft de band al zo’n honderd shows van Parijs, Amsterdam tot en met New York gespeeld. De Amsterdammers van Bird On The Wire groeien snel en laten hun evolutie horen op hun laatste plaat ‘Our Hands Meet On The Moon’. Een album dat liefhebbers van Warpaint, Sharon Van Etten en Angel Olsen erg zal bekoren.
Het debuut staat vol warme en mysterieuze liedjes die samen een bijzonder sterk geheel vormen. Het kan uitgestrekt, intiem, intrigerend en haast sensueel klinken. Het is niet dat het telkens allerlei kanten opschiet, want de band weet juist een prachtige balans te vinden in de rijke elementen die zij gebruiken. De sound is secuur afgewogen en elk uitstapje dat de band maakt valt precies lekker op zijn plek. ‘Our Hands Meet On The Moon’ zit vol subtiele geluidselementjes die de plaat vol laten klinken, interessant houden en waardoor het een plaat blijft die beter wordt naarmate je ‘m vaker hoort.
Er zijn liedjes om bij weg te dromen en nummers waarin de band meer kracht toont en de spanning heerlijk weet op te bouwen. It’s all about dynamics - en dat heeft Bird On The Wire maar al te goed begrepen.
Ricardo Jupijn
