Dat album moet alleen nog een klein jaartje wachten. Na het festivalseizoen wordt er begonnen met opnemen en begin 2015 komt het uit. ‘Creature Songs’, de tweede EP, is op het moment van schrijven zojuist uitgebracht en belichaamt de tweedeling binnen het bandgeluid. Enerzijds staan er nummers op met een ‘loud party vibe’, anderzijds laten ze een meer introspectieve kant van zich horen. Hoewel de band af en toe wordt bekritiseerd om deze twee verschillende spectra in hun geluid, begrijpen ze het ook wel. Zangeres/Gitarist Ellie: “Als je Leaving You, één van onze eerste demo’s naast Moaning Lisa Smile legt of als je onze single Bros vergelijkt met b-kantje Every Cloud, ja dan klinkt dat inderdaad wel anders. Wij proberen ook gewoon verschillende dingen uit, gebruiken verschillende inspiraties en dat willen we ook niet verbergen. Hopelijk zit er een consistent geluid in.” Verder wordt er niet zo grondig iets gepland of over de sound nagedacht, aldus Theo: “what happens happens.” 

“De EP is niet de belichaming van de band of hoe de band zou moeten klinken. Wij zijn heel erg tevreden over de EP en over de songs erop, maar hoe wij daarop klinken, beperkt ons niet in hoe de sound van ons als band is.” Het album zelf zal uiteindelijk een mengelmoes worden van eerder uitgebracht materiaal; geen diepere conceptualisering dus, maar wel "wall to wall bangers" grapt Theo. 

En die ‘bangers’ hebben ze wel, zo blijkt vanavond bij hun optreden. Moeiteloos zet dit kwartet de grote zaal van Paradiso naar hun hand. Het tempo wordt bewust hoog gehouden en dat is iets wat het London Calling-publiek zeer kan waarderen. Het is de vuigste band van de avond en in die vuigheid ruiken we stiekem tóch iets van die grunge-referentie. Maar dat kan aan ons hebben gelegen...