NEW MUSIC
tekst Ricardo Jupijn, Rob Verkerk
Mystic Braves
Desert Island
Lolipop Records brengt ons al ontzettend veel luisterplezier, maar al helemaal in de vorm van Mystic Braves! In een, niet eens heel ver, verleden hadden we het al eens over hun debuut (toen ze nog Blackfeet Braves heette), maar de band is terug, inclusief nieuwe naam en de plaat ‘Desert Island’.
And oh boy, de Californische vibes zijn weer all over the place! Draai die heupjes en de schouders maar alvast los voordat je het nummer luistert, want het gaat je groovend laten kronkelen op onwijs lekker trippelende gitaarloopjes, deinzende basjes en zonovergoten zangpartijen.
Repeat!
En zet hem ook maar alvast op repeat, want dat gaat die toch wel. Geloof ons nou maar. Groovy baby!
JAWS
Think Too Much, Think Too Little
In Engeland wordt JAWS al enige tijd in een zucht genoemd met bands als Swim Deep en Peace. Het waren de drie indie-beloftes voor 2013. Voor de lotgenoten ging het vorig jaar hard maar JAWS bleef voornamelijk internationaal toch wat achter.
Klein bombast
De band bracht in 2013 in drie maanden tijd twee EP’s uit. De laatste EP ‘Gold’ toont met het titelnummer wat voor band JAWS nou eigenlijk is. De track kent een subtiele opbouw en groeit uit tot een klein bombast. Zachte doch aanwezige baslijntjes, licht-dromerige zang en heerlijke twangy gitaar.
Onlangs heeft de band het nummer Think Too Much, Feel Too Little de wereld in geholpen. Een nummer die op zijn zachtst gezegd niet had misstaan op album ‘A Different Kind of Fix’ van Bombay Bicycle Club. Heerlijke subtiele dromerige pop.
Curtis Harding - Keep On Shining
Peace - Money
The Orwells
Southern Comfort
Na vorig jaar maar liefst twee EP’s uit te brengen en op tour te zijn geweest met onder andere FIDLAR en The Arctic Monkeys, hebben garagerockers The Orwells hun nieuwe album ‘Disgraceland’ alweer aangekondigd.
Tegelijkertijd hebben ze ook meteen nog een nieuw nummer van het album gedeeld: Southern Comfort. De band staat bekend om hun enorm wilde optredens die wel eens flink uit de hand dreigen te lopen. Ook het nummer zit vol met diezelfde heerlijke energie en lompheid waaraan de band die reputatie te danken heeft.
Disgraceland
Binnen de drie minuten weet je precies wat The Orwells doet en hoe goed ze daar wel niet in zijn. Het album ‘Disgraceland’ komt 3 juni uit!
Childhood
Falls Away
We schreven al een paar keer eerder over Childhood en interviewden de band vorig jaar op The Great Escape in Brighton. Voor ons is het dan ook duidelijk te horen dat de lichte en heldere klanken van de band weer een goede stap vooruit hebben genomen.
Op Falls Away heeft de band in vier minuten al zijn kenmerkende eigenschappen onwijs goed samen weten te vatten. Te beginnen met de meanderende gitaarsound die uit een dikke mist lijkt te komen, de knapperige drums, hoge en hese vocalen, en dat alles heerlijk gebalanceerd gemixt door Dan Carey (o.a. TOY, The Kills, Yeasayer). Debuutalbum volgt deze zomer!
White Reaper
Half Bad
De ene na de andere punk- en garageband vliegt je om de oren. En dat is helemaal niet erg, zeker niet als ‘t zo lekker is als White Reaper. Vers getekend door Polyvinyl en dan direct met zo’n single als Half Bad komen: dat wordt een succesverhaal!
Net als Holograms bewijst de band dat rauwe punk, vermengt met synthesizers, een uitstekende combinatie blijkt te zijn. Het wiebelende deuntje gaat heerlijk tegen de Bass Drum Of Death-achtige gitaarlijnen in en de band weet het hele nummer alles maar net bij elkaar te houden. Het kan telkens zo maar ontsporen, maar White Reaper balanceert gevaarlijk lekker op het randje. Eén van de lekkerste nummers die we dit jaar tegen zijn gekomen, zonder twijfel. De debuut-EP van de band komt 24 juni uit!
The Wands
The Dawn
De psych-rockers van The Wands laten gelukkig weer van zich horen met een nieuwe single. De Denen geven je met The Dawn het gevoel dat je ineens in 1968 bent beland en tegelijkertijd in een hele wazige trip terecht bent gekomen.
De nieuwe single is een voorproefje van hun nog te verschijnen debuutalbum. Dat belooft wat te worden, want dit nummer neemt je al vier minuten mee naar een heerlijke wereld waarin het leven daadwerkelijk langzamer voorbij lijkt te gaan. Met een goede gemoedsrust en dito koptelefoon dringt de muziek als een kleine capsule naar het diepste puntje in je ziel, waar het zich vervolgens opent om kleurrijke hallucinaties door je hele lichaam te verspreiden.
The Electric Magpie
Mourning Gloria
Uit San Francisco presenteren we ditmaal The Electric Magpie, een band met een heerlijke late jaren zestig-sound. Maar dan niet wéér zo’n revival-band, want deze knapen klinken ongeëvenaard fris en oprecht.
Het is direct duidelijk dat de band op een onwijs subtiele en kenmerkende manier haar nummers componeert. Veel verschillende instrumenten, prachtige akkoordovergangen en acute wendingen. Bij sommige nummers heb je soms even het gevoel dat je een overgang tussen twee nummers gemist hebt. Vreemd, maar wel erg lekker, zeg! Damn.
Juweeltje
Op 15 april komt hun debuutplaat ‘Begins’ uit via Lolipop Records, waarvan de eerste single Mourning Gloria een juweeltje is!
Popstrangers
Country Kills
Eind mei komt de nieuwe plaat van de Nieuw-Zeelandse, en inmiddels naar Londen verhuisde band, Popstrangers uit. Na voorganger ‘Antipodes’ uit 2013 gaat de nieuwe ‘Fortuna’ heten.
En voor je eigen bestwil: daar is een heel lekkere en catchy single verschenen die Country Kills heet. Op de nieuwe single klinkt de band subtiel poppy en zijn ze zeker niet zo ‘popvreemd’ als de bandnaam doet vermoeden.
Spanning
Van voor tot achter zit er aangename spanning in het nummer en blijft het heerlijk in balans. Het begint met een vrij Britse gitaarsound die kalmpjes zijn weg weet te vinden naar het soepele refrein, waar het nummer krachtig openspringt om vervolgens weer in zijn schulpje te kruipen. Lekker!
Darlia
Candyman
Met een grunge-sound van jewelste opent Darlia de single Candyman. Maar na een beukend intro hoor je al snel dat deze band niet uit Seattle komt, maar het mixt met haar eigen roots.
De invloeden van deze Engelse band zijn namelijk verder heel erg duidelijk Brits. De band, uit Blackpool, wordt al heftig gesupport door NME en Radio 1 in Engeland en belooft 'the next big thing' te zijn als we allemaal zo zien en horen. Maar goed, Candyman is dan ook wel echt een heel erg lekker nummer. Scheurende distortion, een pakkend refrein en de heerlijke en overzichtelijke balans van een rockend power-trio.
The Ninjas
Yeah Yeah
Ik weet ook niet waar dit dan weer ineens vandaan komt maar holy shit, The Ninjas. I'm tellin' you man: this sounds awesome!
Heb je al op play gedrukt? Mooi! Dan heeft de band uit Australische Brisbane je waarschijnlijk al flink bij de lurven. Want wauw: dat refrein knalt er snel in en dan krijg je hem ook direct echt even lekker voor je kiezen. Het heeft af en toe misschien wat weg van de grootheidswaanzin die bandjes uit Noord-Engeland wel eens kunnen hebben, maar The Ninjas klinken gelukkig nog niet zo verveeld en miljoenen platen en ponden verder. And that's a good thing.
Donovan Blanc
Hungry A Long Time
Alleen door het kijken naar de hoes en het zachtjes uitspreken van de bandnaam word je al aangetrokken tot Hungry A Long Time. Wat zou het zijn?!
En wat je krijgt is minstens zo interessant: fluweelzachte deuntjes die uit de jaren zestig lijken te zijn neergestreken in de studio van Donovan Blanc. Het vers bij Captured Tracks getekende duo uit New Jersey ging eerst onder de naam Honeydrum door het leven en bracht negen EP's uit binnen twee jaar. Nu hebben ze besloten om het over een andere boeg te gooien en dat is een goed idee geweest. Het zelfgetitelde debuutalbum komt uit op 24 juni via Captured Tracks.
The Mystery Lights
What Happens When You Turn The Devil Down
It’s got soul, it’s got groove, it’s got feeling, it’s got good sounds and it’s got hooks. It’s got everything I fuckin’ need. The Mystery Lights, een partijtje vago’s uit New York die verdomd lekkere muziek maken. Mensen hebben het over The Black Keys en zo, ‘t zal wel, ik zou naar The Mystery Lights luisteren als ik jou was.
What Happens When You Turn The Devil Down
What Happens When You Turn The Devil Down? Ik heb geen idee, man. Maar ik ben ook niet echt iemand die voor dat soort vraagstukken moet consulteren. Ik ga meer voor de galmende gitaren, de stoffige drums en de zang die ik écht voel. The Mystery Lights klinkt als een mix tussen sixties garage en seventies punk. Maar vooral oprecht, gruizig en heeft een soul die je in geen enkele fancy studio kan kopen.
Hun EP ‘The Mystery Lights EP’ kun je beluisteren via Bandcamp.